Det er noko med desse hugg-og-slå-spela som ikkje kan feile. På sett og vis er akkurat det eit ørlite problem når ein skal skilje kimen frå kveiten. Så lenge du får tilgang på ein helt du kan skru litt på etter eigne ynskje, nokre fiendar å ta livet av, samt ei lang rekke med våpen og utstyr som ber om å bli brukt, kan du stort sett ha det moro. Det skal strengt tatt ikkje så mykje til for å lage underhaldning av dette konseptet. Eg heller meir i retning av å seie «godt jobba mann!» til dei som skulle prestere å lage søppel innan denne sjangeren.
Det er likevel eit langt steg mellom det å vere akseptabel underhaldning, og eit meisterverk du kjem tilbake til gang på gang. Med Heroes of Ruin prøvar Square Enix og n-Space å lage ei Diablo-klone for Nintendo 3DS, og stort sett gjer dei ein solid jobb i å få det til. Eg tvilar derimot sterkt på at folk om ti år og tenkjer tilbake på Heroes of Ruin som spelet som definerte barndomen deira.
Mann for sitt våpen
Heroes of Ruin vinn merksemda di kjapt ved å by på gode val. Heilt i starten kan du velje mellom fire forskjellige heltar som alle er såpass forskjellige at opplevinga di vil endre seg merkbart. Du får nokre enkle val for korleis du vil dei skal sjå ut, og med det er du i gong. Strukturen i spelet er såre enkel. I byen Nexus snakkar du med folk, handlar og plukkar opp diverse oppdrag. Alle sideoppdrag du plukkar opp er retta mot det neste oppdraget i historia, noko som gjer lista med ting som må gjerast veldig grei å handtere.
Eit artig element er derimot forskjellige daglege utfordringar som du får tilgang til ved å kople maskina til nettet. Desse er som regel enkle i natur og ber deg stort sett berre om å drepe mange ting, men du får erfaring for det, og slikt er det vanskeleg å seie nei takk til. Oppdraga du får i byen er ikkje stort meir avanserte. Dei fleste sideoppdraga handlar om å få tak i nokre gjenstandar, noko som sjølvsagt krev at du går til angrep på nokre beist. Ein og annan gong finn vi enkle gåter i spelet, men dei er sjeldan av avansert natur.
Det aller, aller meste av tida di går med på å reise til forskjellige grotter og skogar der du drep det eine beistet etter det andre. Strukturen på desse grottene er grei nok, men dei lid ofte under det frustrerande fenomenet med vegar som deler seg i to. Heile spelet er som ei lang linje bortsett frå desse kryssa.
Så godt som kvar gong du møter eit slikt kryss veit du at for å få med deg alt grotta har å by på, må du krysse fingrane for å ikkje ta vegen som leiar rett mot endestasjonen for hovudoppdraget. Gjer du det, må du berre gå langt tilbake for å få gjort resten av oppdraga, og det kan bli ganske irriterande. Hadde områda bydd på litt fleire vegar og avstikkarar, og kanskje litt opnare område hadde ikkje dette gjort noko særleg, men når det er smale vegar som brått blir til to vitnar det eigentleg berre om slapp nivådesign.
Fyll sekken
Kampsystemet er både ei av spelets sterkaste sider, og svakaste. Det er enkelt å få teken på, og gjev deg lett tilgang på fire forskjellige angrep til ei kvar tid, men det er samtidig ganske snevert. Etter kvart som du drep fiendar og går opp i erfaringsnivå får du poeng du kan bruke på å kjøpe eitt og eitt nytt angrep. Problemet er at for å bruke alle desse må du skifte ut dei du brukar heile tida. Ved sidan av det ordinære angrepet har du berre plass til tre andre angrep eller eigenskapar, noko som blir hakket for lite. Skal du variere kva du vil bruke må du inn og ut av menyane, og det blir ganske knotete. Etter å ha låst opp alle dei forskjellige eigenskapane er det lett å ende opp med tre stykk ein brukar heile tida, medan ein lar alle andre ligge.
Akkurat det er ganske synd sidan fleire av angrepa og eigenskapane er ganske tøffe. Nokre gjev deg og eventuelle samarbeidspartnarar bonusar, medan andre igjen utfører diverse spesialangrep som å til dømes dra til deg fiendar frå lang avstand. Det er ikkje vanskeleg å finne noko ein likar, og du kan lett setje saman eit angrepsmønster som kler spelestilen din godt.
Er det noko Heroes of Ruin på ingen måte manglar, er det våpen og gjenstandar du kan plukke opp. Du får ikkje noko for kvar einaste fiende du drep, men det er sjeldan langt i frå. Problemet er at du heller sjeldan finn noko karakteren din kan bruke. Sjølv om ein spelar heilt aleine må ein rekne med at storparten av det ein finn er reservert for krigarar som nyttar andre klassar. Det er ganske irriterande med tanke på den enorme mengda utstyr spelet byr på. Heldigvis har spelet eit smart system der du kan selje eller ta på deg ting direkte utan å måtte innom inventaret først.
Noko du derimot får hakket for mykje av er helse- og magiflasker. Du kan ha maks tjue av kvar av desse, og dette i seg sjølv er for mykje. Når du i tillegg plukkar opp nye frå nesten kvar einaste vesle urne som står overalt i spelet, skal det godt gjerast å døy. Faktisk har eg aldri døydd i spelet, og strengt tatt blir det berre vanskelegare og vanskelegare å døy etter kvart som du blir sterkare, og balansen mellom utfordring og personleg styrke svakare.
Lett på nett
Det meste spanande med Heroesof Ruin er eigentleg at opp til fire spelarar kan samarbeide om å kveste fiendane. Å finne eit spel er ein temmeleg lett prosess, og det tek ikkje lang tid å finne nokon å spele med. Problemet er heller at det ikkje er lett å vite kva slags folk du endar opp med, og å ende opp med franskmenn eller spanjolar som ikkje kan eit ord engelsk er ikkje uvanleg.
Dårleg kommunikasjon set naturlegvis ein dempar på stemninga. Det er noko med folk som ropar stadig høgre i den tru at dette vil få deg til å forstå språket deira betre. Har du vener å spele med, eller finn eit spel der alle snakkar same språk blir det derimot noko heilt anna. Kommunikasjonen er lettvindt ved å berre halde inne L-knappen, og bortsett frå tidvis litt hard komprimering av lyden er det sjeldan noko problem å forstå kvarandre.
Så snart ein puttar samarbeid inn i eit spel får dette sjølvsagt mykje å seie for underhaldningsverdien. Dette gjeld definitivt for Heroes of Ruin òg. Dei forskjellige spelarane kan hjelpe kvarandre med forskjellige eigenskapar, og nytte sine særeigne angrep til optimale effekt. Det er heilt tydeleg at spelet er designa for fleire spelarar, og det er absolutt på sitt beste når fire krigarar spring rundt og dengar fiendar. Diverre blir balansen igjen eit problem. Spelet blir alt for lett alt for fort. Du skal ikkje spele mykje før du valsar over absolutt alt utan det minste teikn til utfordring.
Nøkkelen til ein god samarbeidsmodus er at ein er nøydde til å stole på kvarandre, og støtte opp om kvarandre. Når dette blir heilt unødvendig forsvinn mykje av poenget, og det blir vanskeleg å bry seg stort.
Konklusjon
Heroes of Ruin er eit artig spel, men det blir aldri stort meir enn det. Dei store høgdepunkta uteblir, og sjølv om du lett kan runde det i underkant av ti timar blir byr spelet på ei gradvis nedoverdalande underhaldningskurve. Dei store utfordringane uteblir, og du endar lett opp med å bli alt for sterkt og barsk i forhold til fiendane du møter på. Difor blir det lett ganske monotont. Det er framleis underhaldande, og for den store samlaren er det lett å bli biten av den vesle «må finne betre utstyr»-basillen.
Spelet er på sitt beste når du loggar på nettet og speler med opp til tre andre spelarar. Det sosiale aspektet ved Heroes of Ruin fungerer veldig godt, og hadde spelet berre bydd på ei hakket betre utfordring kunne vi raskt enda opp med eit betre spel. I staden er Heroes of Ruin eit solid spel som kunne ha vore svært mykje meir om utviklarane ikkje var redde for å utfordre spelarane.
