Det store spørsmålet er vel kvar skiljet mellom ein ny versjon av eit gammalt spel, og eit heilt nytt spel eigentleg ligg. Tactics Ogre: Reborn gjer eigentleg lurt i namnevalet. Dette er eit spel fødd på ny. Det er umiddelbart velkjent for alle som har spelt det, eller eit anna taktikk-spel, men samstundes er det så mykje nytt under panseret her at vi nesten kan sjå på det som eit heilt nytt spel.
Det første først. Visuelt sett har det ikkje skjedd mykje sidan PSP-versjonen Let Us Cling Together. Dette er og blir eit gammalt Super Nintendo-spel, men utviklarane har oppskalert det godt nok til at det funkar på ein stor skjerm, men figurane som spring rundt på skjermen ser ut som dei er innsmurt med vaselin. Etter dei lekre spritene i Triangle Strategy er det lov å håpe på meir.
Det er derimot i alle andre krikar og krokar at budsjettet har blitt brukt. Musikken er spelt inn med orkester og skapar eit pompøst og uhyre engasjerande bakteppe for alt som skjer på skjermen. All dialog er i tillegg spelt inn med skodespelarar som jamt over gjer ein skikkeleg god jobb. Eg er ikkje blant dei som meiner skodespel alltid er naudsynt, men det glir bra inn her.
Berre panseret igjen
Om du ikkje har spelt eit Tactics-spel før, så er det såre enkelt. På noko som tilsvarar eit rutenett flyttar du ei gruppe soldatar der du og fienden byter på kven sin tur det er. Det er den japanske varianten av XCOM, og har nesten like lang fartstid. Som dei fleste andre spel i sjangeren byr Tactics Ogre: Reborn på val, konsekvensar, og permanent bortgang om ein krigar skulle døy.
Mykje har skjedd i spelverda sidan Tactics Ogre først blei lansert i 1995, og utviklarane har tatt høgde for dette med denne versjonen. Heldigvis betyr ikkje dette at dei har rota for mykje med oppskrifta og såleis risikerer å øydeleggje opplevinga.
Dei har i staden først og fremst gått inn for å gjere spelet langt meir oversiktleg, og lett å forstå seg på. Vi får no til dømes synslinjer kvar gong vi skal skyte ei pil eller sende magi, og får sjå om prosjektilet vil krasje i ein alliert eller ein husvegg på veg mot målet. Vanskelege terreng kan i tillegg tolkast lettare ved å rotere kameraet slik at den isomertriske synsvinkelen endrar seg til eit todimensjonalt rutenett. Det er små ting, men får stort utslag.
Eit heilt nytt element i kampane er såkalla Buff Cards som dukkar opp tilfeldig rundt omkring på nivået du spelar på. Desse blå korta gjev ulike bonusar som meir fysisk skade, eller høgre sjanse for kritiske angrep, og du kan plukke opp heile fire av dei. Om du vil kan du ha fleire forskjellige, eller fire av ein, om du er heldig nok til å finne det. Dei får mykje å seie, men ikkje berre for deg. Fiendane er like fri som deg til å plukke dei opp.
Her og der finn vi òg raude kort som fjernar alt av bonusar. Dette skapar eit heilt nytt strategisk element der ein krigar som har plukka opp fleire kort kan bli livsfarleg. For din del kan det bety at du i tillegg til å angripe fienden må hindre motstandaren frå å nå eit raudt kort, eller kanskje blir det viktig for deg å nå det sjølv.
Daud og forderving
Permanent død var alltid ein bitter konsekvens i Tactics Ogre, men dette har blitt endra litt på i Reborn. Permanent død er ikkje borte, men når nokon mistar all helse dukkar det no opp ei nedtelling, og du har tre turar på deg til å få figuren på beina igjen. Dette kan vere mykje lettare sagt enn gjort all den tid fiendar kan stå i vegen for deg og dei soldatane som er nærast ikkje nødvendigvis har livbringande gjenstandar med seg.
Jamt over byr spelet på ei om ikkje større, så litt annleis utfordring. Den kunstige intelligensen har til dømes blitt heilt omskriven, og vi møter no fiendar som i langt større grad tek inn over seg kva område dei er i, og kva moglegheiter det byr på.
Diverre gjeld ikkje dette i like stor grad for gjestar styrt av kunstig intelligens som blir med deg på ferda her og der. Dei spring som regel berre rett inn i fienden for å døy tidleg, og gjer det jamt over mykje vanskelegare å planlegge offensiven. Der du planlegg nøye korleis du skal gå fram i eit utfordrande terreng der det å stå på gras eller murstein kan ha mykje å seie for kor mykje skade du får gjort, er det veldig irriterande at ein kunstig intelligent dust tek plassen du hadde reservert for ein spesiell soldat.
Om du set pris på litt automatisering, og ikkje er så opptatt av å planleggje kvart trekk nøye, kan du setje så mange av soldatane du vil på autopilot. Personleg gjer eg dette berre på ein og annan lege som held seg i bakgrunnen. Eit greitt bruksområde for det er derimot dei nye treningskampane som ikkje alltid byr på den største utfordringa, men som hjelper deg med å få soldatane opp i nivå raskt.
Ei potensielt litt kontroversiell endring er at vi denne gong møter eit nivåtak som stig i takt med historia. I effekt betyr denne at ingen soldatar kan stige i erfaringsnivå over det taket. Når det er nådd blir du der til historia seier noko anna, og grinding for å klatre langt opp i nivå er borte. Det fungerer strengt tatt veldig bra. Spelet er godt balansert og på denne måten sørgjer spelet for å ivareta ei jamn utfordring.
Meir oversiktleg
Mykje har blitt gjort i dei mange menyane i spelet, og det er svært merkbart kor mykje mindre tid ein brukar her no. Alt har blitt straumlinjeforma utan at kompleksiteten har blitt redusert. Det er berre mindre å bla gjennom, lettare å finne det du vil ha, og det går mykje fortare å få ting gjort.
Det er framleis mange menyar du kan bla gjennom, men det meste som har med soldatane dine å gjere får du gjort frå ein og same stad.
Som før står du veldig fritt til å byggje opp soldatane dine som du sjølv vil. Du bestemmer kva våpen dei skal bruke og bli gode i, du byter klassar på dei, og i Reborn får vi i tillegg medaljongar vi kan bruke for å gjere yttarlegare endringar. Nokre av dei byr på permanente bonusar på til dømes styrke eller intelligens, medan andre igjen kan endre elementet til soldaten. Dette kan fort bli nyttig fordi dei mange elementa er sterke mot eitt, og svake mot eit anna element, noko som kan få mykje å seie for kor mykje skade ein soldat kan påføre ein annan.
Konklusjon
Eg kunne skrive side opp og side ned om alle dei små og store endringane i dette spelet, men først og fremst er Tactics Ogre: Reborn framleis, den dag i dag, eit fantastisk spel. Det er spanande og engasjerande med ei til tider bekmørk og dramatisk historie.
Her er det dramatikk og tragedier både på det personlege og det nasjonale plan. Krig skjer, og spelet fryktar ikkje å gå djupt inn i dei skitne og fæle ting krig byr på.
Denne utgåva av spelet byr i tillegg på ei lang rekke endringar som ikkje berre gjer dette til ei betre oppleving, men og ei oppleving annleis nok til at det er verdt å spele om att om du skulle ha runda det før.
Tactics Ogre: Reborn er ut til Nintendo Switch (testa), Windows, PlayStation 5 og PlayStation 4 den 11. november.
