Gresk mytologi er ikkje akkurat noko nytt. Vi kjenner alle til Kratos. Denne barske muskelbunten som kosar seg med damer før han tvingar sine sverd gjennom skjel og muskelmasse. Han er ein spretten kar, det skal han ha, men det spørs om ikkje Jason er litt meir tru mot kva den greske mytologien eigentleg bestod av.

Historia er kort, grei og dramatisk. Jason skal endeleg få sjå kona si igjen, ho døyr på lite hyggeleg vis, og ut reiser Jason for å få tak i Argonautane, hans einaste sjanse for å vekkje ho til live igjen. Motivasjonen er det lite å seie på, og den er faktisk ganske interessant. Det handlar ikkje om å redde verda. Her snakkar vi om å vekkje nokon frå dei døde, eit inngrep i eksistensen som kanskje ikkje er heilt forsvarleg, men kjærleik kan jo som dei fleste veit, drive folk til galskap.

Vakkert, pent og nydeleg

Det slår mot meg ganske brutalt i det spelet viser seg på den store skjermen. Eg hadde venta å sjå dei frodige grøne områda frå dei første skjermbileta, men i staden er vi langt nede i mørke grotter der Jason er nøydd til å finne Perseus. Perseus er ei kjempe som har blitt lenkja fast til grunnen med svære spyd av stein, og han blør giftige gassar som har forvrengt alle skapningane som held til her nede.

Grunnen til at det slår mot meg er at spelet er uforsvarleg vakkert. Først og fremst har det ein grafisk stil som er veldig tiltrekkjande. Sjølv om vi er langt nede i underjordiske grotte, er det likevel fargerikt. Jason og dei to krigarane som følgjer med han, Atlantis og Athena, er fargelagde på ein svært slåande måte. Det er sterke fargar som likevel er rolege nok til at det blir veldig behageleg for auga.

Grotteveggane er prega av eit grønt og giftig lys, medan grønt, giftig slam snirklar seg mellom store steinar. Det er mørkt, veldig mørkt, men likevel er det lyst. Utviklarane hos Liquid har prestert å få fram sjukdom og elende gjennom svært bevisst fargebruk, og det gir Jason and the Argonauts eit slåande visuelt ytre som sannsynlegvis vil skilje det frå alle dei andre spela som kjem resten av året.

I tillegg er det polert. Ein ting som går igjen når ein spring rundt på ei messe som Games Convention, er kor ufatteleg mange spel som har harde kantar, tydelege omriss av figurar, og lys og skugge som her og der får ting til å sjå temmeleg unaturleg ut. Spelet om Jason er den rake motsetning. Alt er mjukt og behageleg, det er ingen uromoment som forstyrrar auga, og lyset er bortimot perfekt. Det ser nesten ut som ein ferdigstillt filmsekvens, sjølv om desse stort sett har enda nokre lag med detaljar som finpuss.

Visuell smerte

Liquid Entertainment har valt å gi deg eit val. Klarar du ikkje å leve utan eit brukargrensesnitt, kan du få lov til å bruke det. Standardoppsettet derimot, sløyfer alt slikt. Alt du ser på skjermen er Jason, Argonautane han har med seg, fiendane, og områda alt skjer i. Dette bidrar i stor grad til å gje eit allereie vakkert spel, ei enda større tiltrekkingskraft.

Når Jason blir skada, vil du i staden for å måtte sjå på ein grafisk representasjon, sjå det på han. For kvart slag som treff kroppen hans, får han fleire sår. Han blør og blir kutta opp, og føtene hans etterlet seg blodige spor. Om han er rett ved å døy, vil skjermen få ei raud ramme som fortel deg at du er nøydd til å trekkje deg tilbake kjapt. Gjer du det, vil helsa gradvis kome tilbake, og såra hans vil forsvinne. Effekta av dette er slåande, og involverer deg i spelet på ein heilt spesiell måte.

Det beste er sjølvsagt å ikkje få eit einaste sår, og for å hjelpe deg med dette har Jason eit digert skjold. Det interessant med dette, er korleis våpna fungerer i spelet. Om eit våpen treff skjoldet hans, vil skjoldet beskytte han, men det beskyttar han berre der han held det. Treff eit sverd den nakne skuldra hans, vil dette påføre Jason skade. For å forsterke dette kan du velje å beskytte deg. Ved å halde skjoldet framfor deg, legg du raskt merke til dei kontekstuelle eigenskapane skjoldet har. Jason rettar skjoldet i retning fienden. Om han står i ro, og fiendane sirklar rundt han, vil han heile tida passa på å halde skjoldet i retning av den mest trugande posisjonen.

Til angrep kameratar

Det beste forsvar er angrep, i alle fall i Jason and the Argonauts. Utviklarane har lagt vekt på at Jason er ein farleg og dødbringande mann. Dette resulterar i ein liten vri på det tradisjonelle kontrolloppsettet med eitt svakt, og eitt kraftig angrep. Her har du eit svakt angrep, men det sterke angrepet har fått det svært nøyaktig namnet «execution attack». Dette angrepet er akkurat det det høyrest ut som. Treff du naken hud på fienden med det, døyr han. Uansett. Med mindre han er ei svær feit kjerring med slangar i staden for hår.

Å bruke det kraftigaste angrepet tek kanskje knekken på det meste, men det betyr ikkje at det andre angrepet er fullstendig unyttig. Fiendane har ofte rustning på seg, og angrep blir gjerne tregare i henhold til kor sterke dei er. Du må gerne daske laus på fienden litt før dei heilt store sjansane viser seg, men du kan vere trygg på at kvart einaste slag du får inn, betyr noko.

Jason kan meir enn to slag, og ein ting utviklarane vil ha fram, er korleis han er ein våpenekspert. I eit lite nikk til Heavenly Sword kan du skifte våpen lynkjapt ved å trykkje på ryggknappane. Dette let deg starte eit angrep med sverdet, før du avsluttar med enten klubbe eller spyd. Det opnar for mange interessante kombinasjonar av angrep, og ser ut til å fungere svært bra.

Gudar, kom til meg!

Jason har eit sterkt forhold til dei fire gudane Athena, Hermes, Aries og Apollo. Etter kvart som du spelar spelet, vil hans forhold til dei forskjellege gudane bli sterkare, og kva gudar du vel å følgje nærast, vil bestemme kva angrep Jason kan bruke, og korleis han utviklar seg.

Eit interessant døme på dette er snakkesystemet i Jason and the Argonauts. Det minner umiddelbart om det vi finn i Mass Effect. I midten er ein ring, og fire alternativ ligg rundt den. Den interessante vrien her, er at kvart val du gjer her, vil bringe deg nærare ein gud. Du får altså erfaring gjennom å snakke med folk. Det er viktig for utviklarane at kvart av desse vala får konsekvensar. Desse konsekvensane kan bestå av at både Jason får nye eigenskapar, og at handlinga tek form.

I løpet av Jason si jakt på Perseus, skjer noko som illustrerar dette veldig bra. Når du først finn han, endar du opp med eit dilemma, der ditt svar vil få konsekvensar seinare. For å sørgje for at kvart svar gir meining, vil du ikkje få alternativ heile tida, berre i viktige situasjonar.

Konklusjon

Gresk mytologi har like stor masseappell som våre eigne norrøne gudar. Med God of War-serien er det heilt tydeleg at folk ikkje seier nei takk til spel frå det gamle Hellas, og dette kan nok Rise of the Argonauts tene på. Det flotte med akkurat dette spelet, er at det ser ut til å vere heilt fullstendig velfortent. Sjølv om eg ikkje har fått testa spelet grundig, har det vesle eg har sett imponert meg, og eg gleder meg til å sjå meir.

Presentasjonen av spelet er flott, med nydeleg grafikk og smarte designval. Kampane i seg sjølv har mange spanande detaljar som ser ut til å skape eit actionrollespel som verkeleg gir oss noko nytt og friskt. Vi gler oss.