Eg jogga, sprang og snubla den lange, siste kilometeren heim frå skulen. Lungene sto i brann då eg tok halvparten av trappa ned til gamingrommet i eit steg, og spenninga sitra i kroppen.
Slik var det kvar dag. Det var alltid eit kappløp med kompisane om kven som klarte å logge seg på spelet først.
Det var aldri snakk om World of Warcraft i min venegjeng. I staden handla det om det kinesiske nettrollespelet Conquer Online. Hundrevis, tusenvis av timar, både i det vanlege spelet og på vår eigen privatserver.
Eg kjende alltid eit rush då eg endeleg kom inn gjennom døra, flikka opp laptopen og logga inn. Figuren min som hoppa rundt på dei fargerike nivåa, den austlege musikken frå høgtalarane og velkomsthelsingane frå vener i spelet.
Eg var heime.
18 år seinare sit mange av namna til dei eg prata med framleis fast i hukommelsen.
Det sosiale var eigentleg viktigare enn spelinga. Berre det å sitte og snakke om laust og fast i liva våre, diskutere, fortelje.
Historia og verda var mest ein kulisse for å knyte band til folk rundt i heile verda. Det å kjempe mot monster, gå opp i nivå og finne sjeldne gjenstandar, var omtrent så «grindy» som det kunne bli.
Det var folka – og ikkje minst dei overraskande engasjerande (og latterleg ubalanserte) kampane mot andre spelarar – som lokka meg tilbake til skjermen med ei nesten fortryllande kraft. Det blei til tider altfor mykje av det gode, men det får vere ei forteljing for ein annan gong.
For nokre månadar sidan tenkte eg det kunne vore morosamt å sjå korleis det gjekk med spelet. Om det i det heile eksisterer framleis. Eg har jo vore innom her og der sidan me starta i 2005, men det begynner å bli mange år sidan sist. Først og fremst fordi spelet har blitt verre og verre med åra.
Eg hugsa framleis innloggingsdetaljane. Noko av den same barnslege gleda sat i kroppen då eg trykka på knappen for å logge på spelet som eg har lært meg å hate.
Kjenningsmelodien opna seg og verda lasta inn.
«Your account has been banned».
Akkurat.
Ein e-post til kundestøtta, og nokre dagar seinare var innloggingsdetaljane på plass igjen. Dei hadde utestengt meg på grunn av «sikkerheitsgrunnar». Kva enn det skulle bety.
Eg klara endeleg å logge inn, men blei møtt med det som best skildrast som eit fysisk angrep på sansane mine.
Ein sur julesong brølte mot meg. Eg måtte klikke meg gjennom fire pop-up-annonsar som bad meg om å kjøpe Conquer Points for ekte pengar, og eg gjorde den uheldige vurderinga med å trykke «yes» på eit spørsmål eg ikkje fekk med meg i farta (det andre alternativet var «ok»). Det var det lite hjelp i.
Og kva skjedde? Jo, figuren min hoppa av seg sjølv inn på ein slags virtuell spelehall, omringa av einarma bandittar og pokerbord.
Var ikkje dette eit rollespel?
Skjermen min var dekka med like mange ikon som Windows-skrivebordet til bestemora mi. Tilsynelatande har utviklaren introdusert så mange nye funksjonar at dei har gått tom for plass til dei.
Mitt første møte med ein annan spelar, var ein kar som visstnok hugsa kven eg var. Eg kjende ikkje igjen namnet, men snakka med han ei stund. Til slutt fekk han overtalt meg til å kjøpe noko nytt utstyr.
Eg hadde sjølvsagt gått rett på limpinnen.
Det var vanskeleg å ikkje smile der og då, for her hadde svindlarane plukka opp nokre triks sidan eg var innom sist. Tre ulike personar var involvert i å lure meg.
Alle som snakka til meg, prøvde å lure meg til å gjere noko. Det har omtrent blitt ein mekanisme i spelet. Motspelarane har alltid eit skjult motiv.
Men ikkje alle er like nøgde når du avslører dei.
Figurar som ikkje har logga på ei stund, får eit emblem om at dei er «returnerande» spelarar. Det er det mange som veit å utnytte.
Faresignala er lette å sjå etter å ha blitt lurt den første gongen. Nokon kjem hoppande forbi, stoppar og undersøker tinga dine. Og undersøker igjen.
Så kjem meldinga.
OMG I miss u loooool, sa TwentyOnePilots til meg då han fekk auge på figuren min.
You have no idea who I am. Fuck off, svara eg, irritert for å oppleve dette tredje gongen på same dag.
LMAO. Im Danny, starta han.
Og då han las meldinga mi på nytt:
you said fuck off to ur old best friend dumb ass?
say it again and I’m gonna cut ur head from ur body
motherfucker
Du køddar ikkje med TwentyOnePilots, altså. Då eskalerer det kjapt.
Dette var ikkje dei siste drapstruslane eg fekk, men det får så vere.
Eg hugsar korleis det der var.
Ein eller annan plass der ute i verda, er det ein stakkars trønder som framleis angrar på at han lånte kontoen sin til 13 år gamle meg.
Sorry for at eg støvsuga figuren din for verdiar, MetRo. Tilgi meg.
Eg vandra retningslaust rundt i spelet i nokre timar. Det er blitt vanskeleg å sjå kva som er meininga med det lenger.
Dei gamle arenaene for kampar mellom spelarar er folketomme, og det er tydelegvis berre dei store turneringane det er liv i.
Sjølv der kjende eg meg fortapt. Det er så mykje nytt vas i kampsystemet at all moro har blitt viska vekk.
Minna om LAN-fest heime på guterommet, med elendig internett, potetgullsmular på tastaturet og litervis med Burn, kjem snikande.
Counter-Strike 1.6 og Conquer Online i skjønn foreining.
Men det er ingenting igjen av spelet som gir meg lyst til å invitere kompisane inn her. Det er blitt eit tomt skal av kva det var.
Og i dette vesle skalet, er det berre kvalane igjen.
Conquer Online har alltid vore styrt etter pengar. Elleve år gamle Mikkjell såg med misunning på dei med kredittkort og betalingsevne, dei som kunne kjøpe seg fordelar frå start.
I utgangspunktet klarte du hevde deg utan ekte pengar. Du kunne bygge ein habil figur som hadde sjanse til å drepe dei aller fleste, men utviklaren har gått systematisk til verks for å mjølke spelaren for mest mogleg pengar.
Etter kvart kom det eit lotteri og ein eigen butikk for å handle med Conquer Points, spelets valuta som du kjøper direkte med ekte pengar.
Introduksjonen av «Battle Power» gjorde at du ikkje kunne drepe figurar med betre utstyr med eitt slag lenger. Utstyret ditt fekk ein nummerverdi, og hadde du ikkje betre kvalitet og høgare tal enn motstandaren, var sjansen liten for at du kom til å vinne kampen.
Med tida kom det meir og meir utstyr som gjorde deg fullstendig ubrukeleg om du ikkje heldt følgje.
Det har vore ei kynisk og målretta utvikling. Kvar minste innovasjon har vore skreddarsydd for å tyne så mange kroner som mogleg ut av spelaren.
Utviklaren har skodd seg på dei rike. Det er forska mykje på betalingsvilje i mobilspel gjennom åra, og det er ofte ein svært liten del av spelarbasen som står for mesteparten av inntektene.
Allereie før 2010 blei eg kjend med folk som hevda å ha brukt millionar på Conquer. Sidan då har det blitt mange gongar så dyrt å ha det aller beste utstyret, men det er neppe i den kostnadsklassen i dag.
Nokre år etter Battle Power lanserte utviklaren ein server som skulle levere den «klassiske» opplevinga. Spelet skulle tilbake til opphavet, sa dei.
Eg lasta ned spelet igjen på flekken. Men utviklaren hadde lurt oss.
Det var berre eit nytt triks for å lokke til seg fleire kvalar. Du kunne kjøpe deg til suksess frå første stund.
Classic-serverane blei ein fiasko, og det tok ikkje lang tid før alle dei nye funksjonane dukka opp på den «klassiske» serveren. Utviklaren oppdaga nok fort at dei ikkje tente like mykje.
Eg logga på min gamle brukar der denne veka, for å undersøke korleis det stod til. Det var ikkje ei sjel på serveren.
Grafikken til Conquer Online har knapt endra seg sidan lanseringa i 2003. Spelet hakkar som fy, og forseinkinga går regelmessig til himmels.
Det er nett som i gamle dagar.
Juksemakarar var lenge eit stort problem i spelet, og omtrent sidan lansering har det gått an å betale seg vekk frå utestenging viss ein blei tatt. No verkar det som utviklarane fullstendig har gitt opp kampen.
I gamle dagar handla det om å finne dei beste plassane med flest mogleg monster i ditt nivåsegment, og slik optimalisere kor fort du kunne gå opp til høgare nivå. Det var timelange sesjonar med grinding.
No er det ein innebygd, automatisk funksjon som lar figuren din drepe monster og sanke erfaringspoeng av seg sjølv. Spelet gjer all jobben for deg. Oppdraga i spelet er automatiserte, og skapar ein illusjon av at det er eit mylder av folk på serveren.
Men det er ingen som sit bak avataren som hoppar forbi deg. Ingen som svarar når du spør. Berre nokre tomme piksel.
I 2020 blei det til og med introdusert eit system for å kjøpe figurar og Conquer Points frå andre spelarar. Slik er det blitt endå meir lukrativt å handle med Conquer Points.
Du kunne òg kjøpe alt frå sko til ubrukelege datamaskinkomponentar gjennom spelet og få det levert på trappa.
Kvifor ikkje.
TQ Digital. Namnet på spelutviklaren var lenge eit skjellsord på serverane eg spelte på.
Me var som ungdommane som gjorde opprør mot foreldra våre, og kunne ikkje forstå kva dei heldt på med. Og forstod at dei ikkje skjønte kva me ville.
I ettertid har det gått opp for meg, at det gjorde dei heilt sikkert. Dei berre brydde seg ikkje. Det var andre ting som betydde meir for dei.
Det er ikkje lett å finne ut så mykje om selskapet TQ Digital lenger, men dei ser ut til å ha fusjonert med kinesiske NetDragon Websoft.
Dei er blant anna kjende for å ha bygd kontoret sitt i stilen av romskipet Enterprise frå Star Trek. Så kronasjar er det ikkje mangel på. Dei omset framleis for milliardar.
Det stikk litt i hjartet å sjå korleis spelet eg elska, har enda opp. Sjølvsagt burde det vore lagt ned for 15 år sidan, men av ein eller annan grunn er det framleis tusenvis som aktivt speler Conquer Online og finansierer nye utvidingar på dette latterlege kontorbygget.
Eg kan sjå det for meg. Den griske leiinga som fører skipet rundt på leit etter nye kvalar. Agnet på kroken er «special offers» klistra på innloggingsskjermen, pokerspel og digitale spelhallar med epileptiske lys.
Uansett kva TQ gjorde, var utfallet at spelet blei verre. Det tenkte både eg og medspelarane mine for 15 år sidan.
Comebacket mitt tydar på at det har stemt heilt fram til i dag. Grådigheita deira har øydelagd spelet fullstendig.
Eg saknar rollespelet som definerte store delar av oppveksten min. Restane etter det som ein gong var Conquer Online, representerer alt som er gale med nettrollespel- og mobilbransjen.
Det er avskyeleg. Og det burde vore brent til grunnen.
