For få dagar sidan steig eg inn i ei tidsmaskin og tok turen tilbake til den tida då eg gjerne fekk ei historie servert på sengekanten. No har ikkje mamma fått seg gyngestol på soverommet mitt, men Majin and the Forsaken Kingdom gjev meg ei heilt spesiell kjensle av undring og eventyr som vi stort sett berre finn i dei gamle eventyr som får tankane til ein liten pjokk til å vandre mange mil på rekordtid. Pakka inn i ein herleg naivitet, og med forskjellige element som framstår nærast som ein hyllest til fordums tider, byr Majin and the Forsaken Kingdom på noko litt utanom det vanlege.
Bamsefar og veslemann
Du trer ganske elegant inn i sandalane til den unge mannen Tepeu. Han er langt frå det største kjevlet i skuffa, men han er både smart og spenstig. Det trengst, for Tepeu endar etter kort tid opp saman med ein svær skapning av ukjent opphav. Teotl er namnet til skapningen Majin, eller ein majin. Eg er litt usikker på formalitetane sidan det ikkje blir heilt klart, men han er i alle fall ein stor og direkte nusseleg skapning som ser ut som ei blanding mellom ein bamse, eit troll og ei lita blomstereng.
Saman legg dei to ut på eit eventyr som tek føre seg den klassiske kampen mellom godt og vondt, akkurat slik dei gamle eventyra hadde for vane å gjere. Majin er ei uskuldig sjel som ikkje har ein vond tanke i hovudet, og hans barnlege naivitet er sjarmerande og forlokkande. Han gjer sitt beste for å springe etter Tepeu på bein tjukke som trestammar, og ein og annan gong fell han ned på bakken med det kolossale hovudet først. Den tjukke og runde stemma hans snakkar med ein entusiasme du berre finn i barnehagen, og grammatikken er så pass langt ute på viddene at sjarmen stig i takt med kvart ord som blir sagt.
Majin er altså ikkje den skarpaste kniven i skuffa, om vi skal halde fram med å snakke om kjøkenutstyr. Men det treng han ikkje vere heller. Majin er den store klumpen av elskverdig kjærleik som fyller deg med varme medan du tek deg av alle dei smarte vala. Så lenge du finn ut kva du skal gjere, kan du berre få hjelp av Majin til å løfte det som løftast må. Spelet byggjer raskt opp ein herleg rytme der du reiser mellom forskjellige område som alle byr på forskjellige utfordringar som må løysast før du kan gå vidare.
Historia står ikkje veldig sterkt i spelet, men du føler likevel at du er ein essensiell del av den. Gjennom dei små kommentarane frå Majin og korte filmsekvensar som byggjer opp forholdet mellom dei to venene, knyt du eit band til begge to – og dei til kvarandre – utan at spelet eigentleg tek sterke grep for å få til akkurat dette. I staden for dialog og tunge historiesekvensar byggjer historia seg sjølv. Kva som har skjedd før, og kva som skal skje vidare er sekundært i forhold til det som skjer akkurat no, og dette gjer det faktisk enda lettare å forelske seg i spelet.
Gammalt møter nytt
Majin and the Forsaken Kingdom er litt vanskeleg å beskrive. Det er på svært mange måtar eit veldig tradisjonelt eventyr fyllt med praktiske utfordringar i god Zelda-stil, men det er samtidig eit spel som skil seg drastisk frå alle dei spela som blir laga no til dags at det endar opp som noko heilt spesielt. Grunntrekka er derimot veldig enkle.
Tepeu og Majin reiser mellom forskjellige område som alle er for små soner å rekne. Dei er alt frå grøne skogar til tørre sletter, og variasjonen innbyrdes i kvar av dei er så stor at kvart nye område verkeleg er ei ny utfordring der du startar frå null. Kva du må gjere er stort sett så enkelt som å finne ein veg ut. Di rolle i det heile handlar for det meste ikkje om meir enn å hjelpe Majin med å opne forskjellige store dører. Dette er derimot ikkje ein enkel prosess. Mange av dei er låste, noko som betyr at ein eller annan stad i området er det ein spake du kan dra i for å låse den opp.
Det høyrest kanskje litt døvt ut, men det er forbløffande moro sidan Game Republic kjapt demonstrerer eit stort talent for å skru saman praktiske oppgåver. Å finne ut kvar du skal gå, og kva du skal gjere for å kome fram til den spaken er ein stor jobb i seg sjølv. Du må klatre opp stigar for å kome deg bak ein vegg, leggje ned ei bru slik at Majin kan kome over for å hamle opp med krapyla som står i vegen for deg, før du klatrar og spring vidare for å kome fram til spaken.
Konsepta er såre enkle, men gjennomføringa er glimrande. Det er lett å bli sitjande fast, men spelet motiverer deg likevel til å halde fram sidan du veit svaret er der. Eg har gjennom spelet erfart opptil fleire små «Aha»-augneblikk der eg brått har innsett korleis eg skal kome meg forbi eit tilsynelatande umogleg problem, og dette er ekstremt tilfredsstillande i eit spel som nesten aldri fortel deg kva du skal gjere. Spelet byr meir enn ein gong på løysingar som ikkje er opplagte, og der du trur du kanskje er i ferd med å knekkje spelet, finn du i staden svaret på problemet ditt.
Det einaste du eigentleg veit, får du levert gjennom ei kort panorering med kameraet, og nokre små dyr Tepeu kan snakke med. All informasjon er ufullstendig, og gjer ikkje stort anna enn å peike deg i riktig retning. Du finn heller ikkje noko kompass eller minikart i spelet (sjølv om du kan gå inn på kartet manuelt), noko som for Majin and the Forsaken Kingdom sin del fungerer svært bra sidan det berre byggjer opp om den sterke kjensla av undring og utforsking som heile tida følgjer med deg. På denne måten er det eit veldig nostalgisk spel, sidan du må klare deg sjølv, og når du omsider kjem deg vidare, var det di forteneste i staden for eit enormt hjelpeapparat, og det byggjer opp ei heilt herleg meistringskjensle.
Mørke menn
Du får sjølvsagt ikkje halde på heilt i fred, sjølv om dei valdelege delane av spelet totalt sett blir ein liten del samanlikna med tida du brukar på å løyse forskjellige utfordringar. Fiendane i spelet er beksvarte skapningar som ser ut som vandrande tjære. Dei er mørke og vondskap personifisert, og ved å bli skada tek du eitt steg nærare å bli ein av dei. Skapningane kjem i fleire forskjellige variantar, og du møter fiendane på primært to forskjellige måtar.
Om Tepeu er aleine tek spelet forma til eit snikespel. Du kan liste deg bak fiendar før du tek knekken på dei med eitt enkelt nådestøyt, eller du kan kaste ting på dei for å slå dei i svime. Det er ikkje spesielt avansert, men det bringer i nerve til spelet som blir veldig tydeleg når du veit at om du berre kan kome deg forbi akurat den fienden der, kan du endeleg sleppe Majin gjennom døra.
Mesteparten av kampane mot fiendane skjer derimot saman med Majin. Han er svær, kraftig og sørgjer for ein fabelaktige dynamikk i kampane. I motsetning til så godt som alle andre spel med solide mengder kampscener, er det ikkje du som gjer grovarbeidet. Du tek på deg rolla som ein observatør som ser korleis ting går, gjev forskjellige kommandoar til Majin, og hoppar inn når du ser ein sjanse.
Majin angrip alt som kjem nær nok, og om han slår fiendane i bakken kan du angripe dei for å ta med deg Majin på eit kombinasjonsangrep. Det er her nøkkelen til kampane kjem inn. Det handlar om å få Majin til å banke fiendane så pass grundig at du kan hoppe inn for å avslutte det heile. Etter kvart som ein pryler den eine fienden etter den andre byggjer spelet opp ein glimrande rytme som verkeleg får samarbeidet mellom Tepeu og Majin til å skine. Ein ekstra bonus er at for kvar fiende Majin og Tepeu kverkar saman, vil dei få erfaringspoeng som byggjer opp kombinasjonsangrepa.
Dynamiske kampar
Samarbeidet mellom Tepeu og Majin blir løfta enda fleire hakk når du får Majin til å bruke elementkreftene sine. Om du får Majin til å kaste lyn rundt seg, vil dette strekkje seg mellom Majin og våpenet til Tepeu om han er nær nok. På denne måten kan du fange fiendar mellom Tepeu og Majin, og angrepa blir i tillegg veldig mykje kraftigare når du er påverka av eit element. Alle dei forskjellige elementa har sine måtar dei kan brukast på, og når nokre fiendar i tillegg har motstand mot forskjellige element, byggjer det opp for veldig engasjerande kampar som òg blir prega av spelets utforskande element.
Sjølv om du reiser rundt saman med ei kjempe betyr ikkje det at livet er ein dans på roser. Kampane kan bli veldig utfordrande, og dette blir forsterka på dramatisk vis av at du ikkje kan fikse helsa di sjølv. Om du er hardt skada må Majin hjelpe deg, og dette kan han berre gjere om avstanda til næraste fiende er lang nok. Tepeu kan derimot kaste frukt til Majin om han er skada. Alt dette er berre ei lang rekke av element som viser kor viktig det er å samarbeide med den sjarmerande kjempa. Om du gjer det, og verkeleg set deg inn i korleis systema fungerer, kjem du til å storkose deg til du får smerter i smilemuskulaturen.
Om du derimot ser vekk frå dei dei flotta kampmekanikkane, og turar fram som i eit vilkårleg actionspel, kjem du derimot til å ha nokre frustrerande timar framfor deg.
Konklusjon
Majin and the Forsaken Kingdom får meg til å smile. Det er ikkje mange spel som kan skrive på seg akkurat det. Sjølv om variasjonen i kva naive og litt smådumme ting Majin skulle gjere absolutt kunne ha vore høgre, er alt så elskverdig at eg likevel smiler kvar gong. Spelet er som ei blanding av gamle eventyr, folkesegn og fjern mytologi. Dialogen og skodespelet er veldig enkelt, og du kan sikkert meine at talentspeidarane kunne ha gjort ein betre jobb både her og der, men for min del byggjer det berre opp rundt den leikne og litt uhøgtidlege haldninga spelet ber på.
Denne innpakninga er veldig spanande med tanke på at spelet er temmeleg utfordrande. Du kan ikkje suse gjennom det, og du må ta deg tid for å finne ut av korleis du skal kome deg vidare. Utfordringa kjem gjennom dei praktiske hindra, ikkje gjennom kampane, og dette gjer det til eit nydeleg spel du kan legge mange hyggjelege timar inn i. Majin and the Forsaken Kingdom er eit varmt og koseleg spel som gjennom si magiske reise fylt med engasjerande kampar og praktiske utfordringar grev seg ut ein heim i hjartet ditt.
Majin and the Forsaken Kingdom kjem i sal fredag 26. november, for PlayStation 3 (testa) og Xbox 360.
