Perfeksjonert kamp

Utviklarane har gjort nokre svært enkle, men effektive grep for å sørgje for at du ikkje blir irritert når ein kamp dukkar opp. Først og fremst skjer dei ikkje for ofte. Du får gå temmeleg langt før du hamnar i kamp, noko som aldri gir deg kjensla av å bli konstant avbroten. Dette spelar hand i hand med eit kampsystemet som er så underhaldande at du blir direkte glad kvar gang du må bruke rå makt.

På overflata er det svært likt andre japanske rollespel. Du gir dine ordre til gruppa di, og ser det skje. Det som verkeleg avgjer kor bra eit kampsystem er, er alle dei små detaljane som ligg under den vakre fasaden. Akkurat her er Lost Odyssey så velgjort at ein må langt tilbake i tid for å finne noko liknande. Lost Odyssey er eit engasjerande og djupt rollespel, og det pumpar heile tida inn nye element for å halde deg gåande. Om engasjementet ditt er eit bål, heller spelet konstant bensin på det.

Kampane i seg sjølv er veldig tradisjonell affære, men der er nokre små element som skiljar det ut frå andre spel. Det viktigaste av desse er eit ringsystem. Kvar karakter kan ta på seg ein ring, og desse gir plussar på forskjellege kamprelaterte ting. Til dømes kan dei gjere angrepa dine sterkare mot forskjellege fiendar, eller dei kan la deg stele gjenstandar frå fiendane når du angrip dei. Dette ringsystemet vil samtidig la deg ta del i eit angrep når det først blir utført. Ved å halde inne ein avtrekkjar medan du angrip, og sleppe den på riktig tidspunkt, vil du utføre større skade på fienden, samt ha større sjanse for å utløyse andre effektar, som til dømes å stele noko frå han. Dette gjer deg mykje meir aktiv i kampane, og resultatet er at flyten og tempoet blir svært bra. Det heile blir enda betre av at du kan skifte ring før kvart angrep, utan å miste tid.

Ein anna, og minst like viktig del av kampane er eit veldig smart veggsystem. I kamp vil du kunne ha med deg opp til fem karakterar, og desse blir delt inn i to rekker. Ei framme, og ei bak. Den fremste rekka fungerar som eit skjold, og ei statuslinje viser kor sterkt dette skjoldet er til ei kvar tid. Når den fremste rekka tek skade, vil skjoldet bli svekka, noko som vil gjere den bakarste rekka meir mottakeleg for skade. Sidan du gjerne plasserar dei skjøre magikarane bakarst, er det viktig å beskytte dei.

Kva dette betyr for deg, er at du heile tida vil bruke krigarane i front til å angripe fienden, og beskytte magikarane. Samtidig vil du bruke magikarane til å kaste enten positiv magi på krigarane, eller offansiv magi mot fienden. I tillegg må du heile tida kjempe mot ein veldig god kunstig intelligens, som har ei eiga evne til å angripe dei svakaste krigarane i gruppa di, samt bruke magi du er svak mot. Spelet tvingar deg praktisk talt til å bruke det du har til disposisjon, og det tener det stort på.

Død eller levande

Det er to typar karakterar i Lost Odyssey; dødelege og udødelege, og desse lærer nye eigenskapar på to veldig forskjellege måtar. Dei dødelege lærer nye ting ved å gå opp i erfaringsnivå, så dei vil automatisk bli betre i ting. Dei udødelege derimot, må lære frå dei dødelege, eller bruke gjenstandar som inneheld ein eigenskap. Måten det fungerar på er svært enkel. Om til dømes Jansen har lært ei ny form for magi, vil Kaim kunne lenkje seg til den magien, og etter kvart som dei begge deltar i kamp, vil Kaim lære magien. På same måte kan Kaim ta på seg ein ring som kanskje gjer han sterkare, og etter nokre kampar vil han kunne ta i bruk den eigenskapen òg.

Det er ikkje nok å berre lære noko. For å bruke ein eigenskap må den veljast frå ein meny, og du kan berre ha så og så mange eigenskapar i bruk til ei kvar tid. Dette kan ein forandre på ved å ete frø(!) som gir deg fleire rom for å bruke eigenskapar. Eventuelt kan du finne gjenstandar som let deg lære ein eigenskap som i seg sjølv gir deg meir plass. Etter kvart vil du ende opp med eit stort bibliotek med eigenskapar som alle har noko for seg, og du vil kunne skreddarsy kva dei forskjellege karakterene skal kunne gjere i kamp.

Det geniale med dette systemet er at du alltid finn noko nytt du kan bruke. Spelet sluttar aldri å gi deg feite og tøffe eigenskapar. Når du først har fått det du trur er den perfekte eigenskapen, kjem ein ny. Dei forskjellege karakterane har samtidig små, men grunnleggjande forskjellar som gjer kvar enkelt person svært nyttig i ein kvar kamp. Der du ei tid trur du har den perfekte samansetninga i gruppa di, finn du snart ut at ei anna kanskje fungerar enda betre.

Fyr og flamme

Magisystemet i Lost Odyssey er delt inn i fire kategoriar. Vi finn dei vanlege formene for magi; kvit og svart, men vi får òg ta i bruk åndeleg magi og komposisjonsmagi. Kvit magi dreiar seg for det meste om å beskytte og å kurere, medan svart magi er offensiv magi som skadar fienden. Komposisjonsmagi er ei samansetjing av dei andre formene for magi. To magiske formular blir sett saman for å danne eit nytt. Til dømes kan komposisjonsmagi gi deg Generata, ein magi som let deg fikse på helsa, samt kaste regenerering på ein person samtidig. Etter kvart som magien blir meir kompleks, vil den samtidig ta lengre tid å utføre, og her kjem åndeleg magi inn. Åndeleg magi er første og fremst brukt for å støtte opp om dei andre personane i kampen, og du kan gjere alt frå å gjere bruken gjere folk raskare, til å gjere fysiske angrep sterkare.

I tilegg til dette treng du så godt som aldri å kaste deg ut i kamp etter kamp for å bli god nok til å ta den neste sjefen, noko som er utruleg befriande. Spelet inneheld ei nivågrense for kvart område, som gjer til at mengda med erfaringspoeng du får etter kvar kamp, går drastisk ned når du når eit visst nivå. Dette fungerar to vegar. På den eine sida kan du ikkje bli så god at alt blir for lett. Om du på den andre sida skulle finne ein person som ligg ti nivå under dei andre, vil du raskt kunne få han opp på deira nivå, utan å måtte slite i time etter time for å få det til.

Konklusjon

Lost Odyssey er eit av dei store. Det er eit spel eg kjem til å hugse om ti år, og det er eit spel som kjem til å for all tid ligge inngravert i hjernebarken som eit av dei spela som verkeleg greip om meg. Det finnest ikkje eit einaste spel opp gjennom tida som har gått inn på meg i større grad enn kva Lost Odyssey har gjort. Alt anna bleiknar i samanlikning. Det fantastiske utviklarteamet bak spelet har skapt personar i ei verd du verkeleg trur på. Du endar opp med å bry deg nesten forstyrrande mykje om det som trass alt berre er fiktive figurar på ein skjerm.

Det er kanskje små tekniske ting her og der som kunne ha vore betre, men det betyr så lite. Det betyr så frykteleg lite når ein ser alt i perspektiv. No kjenner eg berre eit tomrom. Å runde spelet er som å ta endeleg farvel med gode vener.

Lost Odyssey er stor spillkunst.