Eit under er det kanskje at ingen har tenkt på dette før. Jurassic Park er ein park, ein park som nokon må bygge, og ein park som nokon må vedlikehalde drifta av. Nokon måtte til slutt ende opp med å ta hintet, og her er det: Theme Jurassic Park. For den ivrige simulasjons- og strategi-entusiast vil det kanskje ikkje verke som om Jurassic Park: Operation Genesis (heretter JP:OP) fører så mykje nytt til sjangeren. Du har ein park, du har dine attraksjonar, dine besøkande, og du må sørge for at alt går på skinner. Om ein skal bruke Ian Malcolm sine ord, så er det kanskje ein forskjell på dette spelet og andre liknande spel; attraksjonane dine i andre parkar et ikkje turistane. For å unngå at slike ting skjer må du bygge gjerde og diverse andre sikkerheitsinnretningar som til dømes kamera og strategisk plasserte kanonar.
Om ting skulle gå riktig ille kan du ta til vingene i eit helekopter og skyte ned sinte dinosaurar sjølv. No er ikkje alle dinosaurar kjende for å vere like agressive som ein Tyrannosaurus Rex, derfor har du tre forskjellige typar gjerder. Kvart av desse er tilpassa kor farlege dei forskjellige dinosaurane er. Dei fleste planteetarar treng ikkje kraftige gjerde, så dei svakaste gjerda vil fungere fint. For dei fleste små kjøtetarar fungerar gjerde av medium kvalitet, men for dei riktig store drapsmaskinene bør du punge ut for den kostbare affera det er å kjøpe gjerde av høg kvalitet. Alle gjerda med unntak av den svakaste typen må utviklast i forsknings-avdelinga. Dette er ein av dei viktigaste postane i spelet, sidan du her kan utvikle vaksiner for dinosaurane, og nyttige pengesluk for turistar. Etter kvart som du får fleire dinosaurar, og får opp boder med fristande innhald, vil berømmelsen til parken din stige, før du når det endelege målet; ein fem-stjerners park. For å hjelpe deg med å nå dette målet har du åtte spesialistar på kvar sine felt. Desse er alle kjende ansikt frå filmane, med unntak av ei irriterande dame som berre byr på deprimerande nyheiter og sinte folk som ikkje likar parken din.
Begrensa levetid
Du har fire forskjellige modusar å velje mellom i JP:OP. For å lære dei forskjellige funksjonane i parken din har du ein enkel og grei treningsmodus, der du får ei innføring i kontrollsystemet og alle dei forskjellige elementa ved å bygge ein park. Den viktigaste modusen er nok park-bygging. Her får du bygge din eigen park slik du sjølv skulle ønske det. Alt ned til formasjonen på øya di kan du styre sjølv. Om du skulle trenge eit avbrekk frå park-bygging har du ein oppdragsbasert modus, der du får i oppdrag i alt frå å ta bilder av parken din, til å redde John Hammond frå svoltne kjøttetarar. Problemet med denne modusen er at alle oppdrag foregår på forskjellige pre-genererte øyer.
Hadde denne modusen vore integrert i øya di, hadde det fungert mykje betre, sidan du då ville fått eit betre forhold til parken din, i tillegg til at levetida for parken din hadde blitt lengre. Så snart du har oppnådd ein fem-stjerners park, er spelet så og seie over, og det er eigentleg ikkje meir å ta seg til enn å sørge for at dei dinosaurane du har, er i god form og helse. Det faktum at du ikkje kan ha meir enn 60 dinosaurar, og 100 turistar til ei kvar tid, er heller ikkje positivt. Om du vil ha store flokkar med dinosaurar går det fort utover antalet forskjellige rasar i parken din. Den siste modusen blir tilgjengeleg når du har gjort ferdig alle oppdraga. Dette er ei såkalla ”sandkasse”, der ingen turistar er tilgjengelege, og du kan populere øya med alle dei dinosaurane du vil. Dessverre gjeld grensa ved 60 dinosaurar også her. Å sjå dinosaurar bevege seg fritt vil nok glede mange av dei som har ein liten paleontolog i magen, men etter å ha sett på desse dinosaurane i nokre minutt, blir det fort ganske kjedeleg.
