Strategi. Dette fagre ordet sender bølger av sitringar gjennom kroppen, og stormannsgale tankar vellar over deg. Tankane om å bygge seg opp ei uovervinneleg hær – for så å erobre alle verdshjørne – kan minne om kjærleik ved første augekast.
Men så skjer det. Du får alt dette slengt rett i trynet med ein hånleg latter. Du blir fortalt at du kan gløyme alle tankar om makt. Du kan gløyme alle tankar om å vinne ved å vere eit strategisk geni. Kjappe reaksjonar og geniale taktiske kvalifikasjonar betyr brått ingenting lenger. Du er her kun for å bli torturert. Torturert med kjedsommelege oppdrag som ingen ende vil ta.
Bortkasta tid
Genesis Rising er så forømdt treigt at eg får makk av å tenke på det. Berre det å flytte seg frå ein del av kartet til ein anna, tar så lang tid at det er større underhaldning i studere vatn som kokar opp.
I tillegg er heile spelet meiningslaust. Du er plassert midt ute i rommet, i dei mest sterile områda du kan tenke deg, og der skal du fly fram og tilbake over store område mellom deg og fienden. Har du ein base må du berre håpe at ingen angrip deg medan du er borte, du har aldri nok skip til å forsvare den samtidig som du utfører eit angrep.
Strategi? Få meg ikkje til å le. Dette er sjansespel. Om du er redd for at romskipa dine skal eksplodere i eit blodig «big bang», må du vente i fleire minutt på at dei skal få full helse etter forrige angrep. Du har eit patetisk lavt antal skip til disposisjon, og det er ikkje lett å få fleire heller. Skipene dine må bemannes for å fungere, og de fleste krever meir enn tre einheiter. Kor mange einheiter du kan ha totalt varierer frå brett til brett, men stort sett er det under tretti. Dermed blir det raskt manko. I mange situasjonar er du fullstendig avhengig av å inngå alliansar der du kan beordre eit par skip til å hjelpe deg for å i det heile tatt ha ein sjanse. Men alliansar kostar ressursar, og ressursar har du sjeldan mykje av.
Det er visse måtar å skaffe seg ressursar på, og ein av dei er ved å plyndre skip du har tatt livet av. I Genesis Rising er dei fleste skipa organiske. Dei er levande organismar som òg fungerar som fartøy. Dette medfører at dei treng blod. Når du drep nokon, kan du suge blodet frå desse for å helbrede dine eigne, samtidig kan du plukke opp dei genane du måtte finne frå det avdøde skipet. Er du flink til å hugse dette kan du raskt samle opp ei fin samling med genar, og desse kan du selje til andre fraksjonar.
Dette er dei nye elementa Genesis Rising legg på bana. I essensen er det ganske interessant, og det er noko som lett kunne blitt ein artig mekanikk. I staden blir det eit slitsomt mas. Heile spelet ser ut som eit sterilt Giger-måleri, og basen du opererar frå er likedan. Frå denne kan eit ressursskip hente blod som blir oppbevara i eit lasteskip. Dette ressursskipet kan samtidig spre blod til alle andre skip i nærleiken, noko som kan la deg helbrede dine skada undersåttar. Det er ein svært god tanke som ved første forsøk gjer deg gledeleg overraska over at eit skada skip kan kome seg til hektene igjen.
Dessverre er dette kun eit av dei mange eksempla på korleis omlag alt i Genesis Rising tek frykteleg mykje tid. Om du reiser heim til basen din med ein skvadron haltande skip, må du belage deg på å bli der ei stund. Du kan sikkert lage middag før skipa dine er klare igjen. Når du deretter legg ut på ei ferd mot neste mål, har du ikke stort anna å gjere enn å tvinne tommeltottar og surfe på nettet medan du ventar. Spelet kunne sannsynlegvis ha blitt mange gongar betre om tempoet hadde blitt satt opp, eller om der i det minste var eit alternativ for å gjere det.
Mutasjonsteori
Genar er den store «hei sjå på meg»-faktoren i Geneisis Rising. Genane i seg sjølv eit interessant konsept. Blant dei forskjellige skipa du kan kjøpe, er det kun storleik og fart som er førehandsbestemde. Dei større skipa har plass til fleire gener, og kostar naturleg nok meir blod. Det artige med genane er at du står heilt fritt til å bygge deg opp dei skipa du vil ha. Om du vil ha ein gjeng med små, raske skip som skyt prosjektil, er det berre å putte på eit automatvåpen og nokre genar for fart. Eventuelt kan du lasse opp skipa dine med atombomber og ekstra skjold, det er opp til deg.
Frå eit ganske tungvindt og uvelkoment panel får ein distribuere genar som det måtte passe seg. Dette er òg noko som endar opp med å ta tid, gjerne på heilt feil tidspunkt. Kvart skip har eit gitt antal plassar disponible for genar. Du kan plassere genar som du vil, og du kan ta dei bort når du skulle ynskje. Dessverre betyr dette at du må trykke på eit gen, for så å dra det ned til gendammen under skipet ditt, eller dra det frå dammen og opp til skipet ditt. Om du berre klikker bort genar frå skipet ditt, så er dei borte for all tid. Då må du betale for å bruke dei om igjen. Om du derimot går den tunge vegen ved å klikke og dra, kan du bruke dei så ofte du vil utan omkostningar.
Sjølv om du – med visse tap – enkelt kan klikke vekk eit gen, kan du ikkje klikke inn eit gen på same måte. Du må altså dra opp det genet du vil ha, og skal du ha meir enn eit gen, kan det ta litt tid. Om du skulle bli angripen medan du held på med dette, er du raskt i trøbbel. Utviklarane Metamorph kunne ha vore smarte, og latt oss kontrollere skipa frå skjermen i genpanelet som viser skipa dine.
Fram og tilbake er like langt
Vidare har vi ein tidvis håplaus struktur på oppdragene. I eit døme får eg eit oppdrag om å hente folk, og blir deretter sendt til ein galakse der dei tilsynelatande skal befinne seg. Så feil kan ein ta. Etter å ha flydd frå stasjon til stasjon i ein halvtime utan resultat, finn eg ut at eg må åpne hyperporten. Åja! Takk skal du fanden meg ha! Her skal eg tvingast til å ta den lange, tunge vegen. Greit nok, å finne oppdragspanelet er ikkje så vanskeleg, men det som står her er ofte svært tvetydig, og ein ser ikkje alltid fram eller bak på orda når ein er møkkalei av å fly i 3 km/t.
Eit anna problem som gjer det vanskeleg å setje seg inn i spelet, er den hårreisande historia. Ikkje berre er den langt ut på jordet kva forteljarteknikk angår, men den er så meiningslaus at eit par sesongar med Days of Our Lives inviterar meir. Du veit sjeldan kva som eigentleg foregår, og du skjønar ofte ikkje kvifor du skal dit du får beskjed om å reise. Ei sjokkerande poenglaus og fullstendig uventa kjærleiksscene hjelp heller ikkje stort i eit spel som er plaga av det mest forferdelege skodespelet eg har vore borti i på lang, lang tid.
Gjennom alt dette er det ein ting som verkeleg står fram som positivt. Musikken er eksepsjonelt stemningsfull, og sjølv om den gir meg litt harde Elder Scrolls-vibbar til tider, er det lite negativ å seie om den. Ikkje at musikken i Elder Scrolls er dårleg, tvert imot, men eg set pris på særpreg. Vi får berre håpe at nokon med litt betre spel enn Genesis Rising på reportoaret høyrer musikken til Aleksandar Randjelovic, og reddar han frå å måtte skape vakre ting til slikt avskum igjen.
Spelet innehar ein fleirspelar-modus, men eg er tydelegvis ikkje den einaste som heller gjer andre ting med tida mi enn å spele Genesis Rising. Sjølv om folk av og til har vore pålogga, er det ingen som vil spele.
Konklusjon
Genesis Rising dreg deg gjennom møkk der det målretta arbeidar seg framover mot eit mål om å øydeleggje all livsglede du måtte ha. Alle dei gode ideane utviklarane hos Metamorph måtte ha kome på under idèfasen, har blitt forkrøpla og øydelagt av eit spel som sviktar i å oppnå alt det prøvar på. Det er langdrygt og kjedeleg, og det nitriste tempoet er nok til å få sniglar til å miste tolmodet. Det heile er eigentleg ganske trist. Det er ting som raskt kunne ha blitt bra i meir kapable hender, og spelet er ved første augekast ganske pent, sjølv om galaksane du reiser gjennom raskt viser kor tomme dei eigentleg er.
Eg for min del, er glad eg aldri må ta i dette spelet igjen.
