Sjå føre deg at du spelar eit nivå på herlege Super Marios Bros. Wonder, men du må stoppe og prate tre, fire, kanskje fem gongar per nivå. Høyrest det artig ut? Ikkje? Nei, det er det ikkje heller, men det er slik utviklarane bak Mario & Luigi: Brothership har valt å løyse det store spørsmålet om korleis ein skal fortelje ei historie i eit Mario-spel.
Svaret er sjølvsagt enkelt; knappast mogleg. Dei beste Mario-spela er dei som fortel historia si kjapt, og det gjorde rollespela ein gong i tida òg. Super Mario RPG som starta Mario-rollespelsjangeren, og kom i ei flott ny utgåve i fjor, gjer alt dette mykje betre. Det er ei historie der, den blir kommunisert, men den tar fantastisk lite plass. I Mario & Luigi: Brothership et den opp det som lett kunne ha vore eit skikkeleg fornøyeleg spel.
Så nær, så nær
Mario & Luigi: Brothership er strengt tatt eit spel med uhyre mange gode kvalitetar. Det er umiddelbart innbydande med si sprudlande verd, sine artige karakterar, flotte animasjonar, spenstige kampar og fargerike område. Det er utruleg sjarmerande, og lett å like.
Utgangspunktet denne gong er at Mario & Luigi har blitt kasta inn i ei snodig verd basert på elektrisitet. Den store energikjelda heiter connectar og blir sendt ut frå eit digert tre til mange små øyer som rek rundt på havet. Eigentleg høyrer dei tett saman, men noko har skjedd, og øyene har blitt spreidde for alle vindar, noko det sjølvsagt blir din jobb å rydde opp i.
For å få til dette fartar du rundt på eit skip som etter kvart rommar stadig fleire folk, og det er her det fantastiske treet som produserer connectar veks. Frå dette skipet kan du bruke ein kanon for å skyte røyrleggjarbrørne av stad til nye øyer, og dette er i korte trekk oppskrifta for heile spelet.
Vi reiser til nye øyer, fiksar problema der og reiser vidare. Det fine med dette oppsettet er at vi får svært mykje variasjon. Kvar øy byr på sitt eige klima, sin eigen struktur, men dei er aldri særleg store. Ein kan eigentleg kome seg raskt gjennom, knerte dei nye fiendane du møter og kanskje pryle ein skurk før du koplar øya saman igjen med treet på skipet.
Problem i kø
Det er mange ting å reagere på med Mario & Luigi: Brothership, men det aller største problemet er historia. Den tek alt for mykje plass, og lar deg aldri vere i fred. Når du reiser til ei øy vil du kontinuerleg bli stoppa fordi nokon skal seie noko. Ofte er det elementære ting ein kvar kan tenkje seg fram til utan å misbruke mange hjerneceller. Alt må likevel kommuniserast ned til minste detalj gjenneom lange, og ofte keisame dialogar du ikkje kan hoppe over, men berre kan setje opp farten på litt.
Kva er poenget? I dette leikne og spretne spelet der alt du vil er å springe rundt i ei artig verd, denge fiendar og redde dagen, så må du lide deg gjennom ein dialog for kvart femte steg du tar? Kvifor? Alle spel treng ikkje ei lang, djup historie full av eksposisjon og komplekse figurar. Dette er eit slikt spel. Gjer det enkelt.
Spelet har likevel fleire problem. Til dømes gjer Mario & Luigi: Brothership eit ganske stort poeng ut av kor mange sideoppdrag det byr på, men ingen av dei byr på noko moro. Dei sender deg berre tilbake til gamle øyer igjen og igjen til du blir så lei at du nektar å gjere eit einaste sideoppdrag meir.
Det er synd, for nivådesignet er i ofte veldig bra. Det er skikkeleg moro å springe rundt på desse snodige øyene, og det er moro bryne seg på dei ulike utfordringane utviklarane har diska opp med. Om det så er plattformsekvensar, tankenøtter eller diverse fiendar. Det er berre ikkje moro å gå tilbake hit mange gongar, spesielt når du veit det blir mange stopp på vegen fordi nokon må snakke om noko hakket for lenge.
Eg vil spele eit spel, ikkje bruke heile kvelden på å prøve å spole gjennom tekstboble etter tekstboble etter tekstboble.
Hopp og slå
Som vanleg for Mario & Luigi-spela er dette eit rollespel med turbaserte kampar. Har du spelt eit av desse vil du raskt kjenne deg igjen. Kampsystemet baserer seg på timing og reaksjonsevne både når du skal angripe, og når fienden angrip deg. Knappetrykk i sekvens er sjølvsagde element når du skal hoppe på fiendar eller slå til dei med ein hammar.
Det er ganske moro, men strengt tatt blir det litt mykje av det same i lengda. Det tek veldig lang tid for både Mario & Luigi å få seg noko anna enn svært simple basisangrep å leike seg med. Timane går, og sjølv om fiendane endrar seg, endrar ikkje du deg. Brørne blir sterkare, ja, men det går timar mellom kvar gong du får noko som kan minne om nye angrep.
Du endar difor opp med å gjere det same i stort sett kvar kamp, utan rom for variasjon. Unntaket kjem i form av dei mange ulike fiendane som alle byr på utspekulert timing designa for å lure deg. Akkurat dette set eg pris på sidan det vekker meg frå dvalen litt, men det har ei bakside.
Dette er eit spel som ikkje har vanskegrader, men burde ha det. I utgangspunktet er dette eit spel eg tenkte kom til å vere perfekt for dottera mi, men dette spelet er rett og slett for vanskeleg. Ungen storkosar seg med Super Mario RPG, Super Mario Bros. Wonder og The Legend of Zelda: Echoes of Wisdom, men her har ho fortvila og sur gitt opp fordi timinga for ho er heilt umogleg.
Eg nemner dette fordi Mario & Luigi: Brothership framstår som eit spel ideelt for ungar, men kombinasjonen av krevjande kampar og langdryge dialogar du ikkje kan hoppe over, gjer dette til eit dårleg val for dei som ikkje kan lese engelsk heilt enno.
Konklusjon
Mario & Luigi: Brothership er for meg ein gedigen nedtur. Det er eit spel som burde vere plankekøyring å gjere riktig, men utviklarane har gjort ei lang rekke dårlege val. Det største problemet er tempoet. Alt eg vil er å springe rundt, utforske område, pryle fiendar og løyse utfordringane dei mange øyene byr på. Diverre gjer spelet alt det kan for å stikke kjeppar i hjula mine ved å pause og stoppe opp rundt kvart bidige hjørne.
Når spel oppfører seg sånn, blir eg lei, og det blir utmattande å spele. I tillegg er kampane alt for einsformige, og det er altfor lite variasjon i dette spelet. Den som er her viser seg med sniglefart, og det er for lite, for seint.
Legg på at dette er eit spel som kunne ha vore perfekt for born, men aktivt ekskluderer dei ved å by på ei høg utfordring du ikkje kan justere, og endelause mengder tekst dei kanskje ikkje kan lese, og vi endar opp med eit spel det er lett å hoppa langt over.
Mario & Luigi: Brothership er ute på Nintendo Switch nå.
