Octopath Traveler frå 2018 var eit av desse uperfekte spela som sjølv om manglane var tydelege, likevel har gravd seg ut eit lite område i hjarterota, og vekker gode minne. Eg såg difor stort fram til Octopath Traveler II, spesielt signala om at historia kom til å vere meir enn berre åtte forskjellige historier som eigentleg ikkje heng saman.
Diverre ser det ikkje ut til at utviklarane lærde mykje frå tilbakemeldingane på det første spelet. Octopath Traveler II er bygd etter nøyaktig same oppskrift som det første spelet. Det er eit japansk rollespel i klassisk stil, og vi møter åtte forskjellige personar som alle byr på kvar sine historier. Å kome seg skikkeleg i gong med spelet krev at du finn alle desse folka, og det sender deg ut på ei reise på kryss og tvers over heile verda.
Det er ikkje berre moro.
For mange historier
Problemet til Octopath Traveler II er ikkje kvaliteten på historiene. Kvaliteten er kanskje ikkje alltid like høg, men for det aller meste har eg blitt imponert over kor gode nokre av desse historiene er. Dei er forfriskande alvorstunge. Dei handterer tunge, modne tema, og er natt og dag i forhold til historiene vi får i til dømes spel som Tales of Arise. Du vel sjølv kva rekkefølgje du vil absorbere dei i. Du vel din startkarakter, og med den reiser du over heile verda for å finne ut kva som skjer, samt plukke opp nye folk på vegen.
Stemninga er nær perfekt. Gode historier, godt skodespel som passar godt og vekker verda til liv, samt glitrande musikk gjer dette til ei svært engasjerande forteljing. Verda er presentert på same måte som før, med 2D-figurar i eit tredimensjonalt landskap presentert som om det blei spelt på ein godt overklokka Super Nintendo.
Eg vil ikkje seie spelet er teknisk betre no, men det kan sjå ut til at utviklarane har fått betre taket på stilen dei skapte. No får vi større område, meir levande område, og det er meir djupne i dei forskjellige stadane. Jamt over framstår det heile mykje meir levande, og det løftar ein allereie strålande presentasjon enda nokre hakk.
Det er berre eitt gigantisk problem med dette spelet. Så snart du er blitt skikkeleg sugd inn av historia til ein av dei mange hovudpersonane er kapittelet over, og du er ikkje i stand til å fortsetje før du har dobla erfaringsnivået ditt. I staden for å få vite kva som skjer vidare må du av stad til ein ny by der du møter nye folk som òg skal introduserast.
Der momentum går for å døy
Du må i praksis heile tida starte spelet på nytt. Du brukar to-tre timar her, to-tre timar der, to-tre timar der, og ja, du veit det kjem, to-tre timar der òg. Åtte gongar.
Du er ikkje nøydd å sjå alle introduksjonskapitla. Kjem du til ein by der du møter ein som vil vere med deg på reisa, kan du alltids sjå introduksjonen på 2-3 timar seinare. Skal du ha fullt utbytte av historiene, og vite kva som skjer, må du uansett sjå dei. Det er ikkje slik at du berre kan gå gjennom ei heil historie før du tar neste. På verdskartet får du sjå kvar dei ulike persnanes historier held fram, og der står det og kor utfordrande det vil bli. Du er sjeldan sterk nok til å berre gå rett frå kapittel to til kapittel tre, og må difor hoppe mellom karakterar.
Eg har sjeldan spelt spel som drep momentum meir effektivt enn dette. Du får aldri verkeleg engasjert deg, og det tok meg faktisk over 20 timar før eg var ferdig med kapittel ein for alle karakterane. Riktignok hadde eg gjort andre ting som eitt og anna kapittel 2 i mellomtida, men det er litt galskap at utviklarane ikkje tenkte det var ein idè å få spelet i gong raskare slik at heltane kan møtast, og momentumet byggjast. Å sitje med ei kjensle av å nett ha starta eit spel etter tjue timar heng ikkje heilt på greip.
Dette med å møtast er uansett ei utfordring både Octopath Traveler og Octopath Traveler II har store utfordringar med. Litt av kritikken rundt det første spelet var korleis desse åtte heltane aldri eigentleg møtte kvarandre. Dette problemet er her framleis. Når ein spelar historia til for eksempel tjuven Thronè, så vil aldri dei andre karakterane dukke opp i den. Dei er aldri til stade når ho snakkar med folk eller bestemmer seg for noko, dei dukkar berre opp i kamp.
For å fikse litt på dette har utviklarane lagt til nokre historier der vegane til ulike heltar møtest. Dei framstår mest som eit slags lite sidespor, men dei gjer utruleg mykje for å om ikkje anna, skape illusjonen av litt samhald mellom dei åtte personane i reisefølgjet. Mest av alt blir det litt vedmodig sidan vi får eit lite hint av kva som kunne ha vore om historia hadde vore samanfletta frå starten. Det er bra, eg likar det, eg vil ha meir.
Historiene i dette spelet er mykje betre enn det du finn i dei fleste spel i sjangeren, og dei er er spanande, fornøyelege og interessante. Eg vil ha meir av dette, men det er så synd at spelet heile tida stoppar flyten ved å tvinge deg til å byte kva historie du følgjer.
Ikkje eit spel for masochisten
Om du likar å få bank i spel er ikkje Octopath Traveler II spelet for deg. Det finnest mange spel som ikkje heilt byr på den store utfordringa, men Octopath Traveler II er i ei særstilling. Årsaka til dette er at det er litt utfordrande å forstå nøyaktig korleis utviklarane har tenkt du skal spele spelet. Heile verda er delt inn i ulike område, og kvar tområde er delt opp i fleire soner. Kvar person du møter har sitt eige område, og kvar sone innanfor området har utfordring som passar til eit gitt erfaringsnivå.
Dette fungerer bra med dei første karakterane du spelar med, men litt dårlegare for kvar karakter etter det. Når du spring rundt på nivå 20 og går inn i eit nytt område der utfordringa er tilpassa nivå fem, seier det seg sjølv at du ikkje møter mykje motstand.
Det er synd. Eg skulle ynskje dette spelet hadde gjort noko som å tilpasse utfordringa i eit område til det erfaringsnivået du er første gong du går dit. Då ville vi heile tida møtt sterkare fiendar, men kunne likevel gå tilbake til tidlegare område, sterkare og tøffare.
Resultatet er at det flotte kampsystemet ikkje heilt får vist seg. Det er først når ein hoppar ut av vegen og gjer si eiga greie at ein verkeleg får kosa seg med det. Kampsystemet briljerer når du møter sterke fiendar, når du veit du kan døy, når kvar vesle detalj kan bety liv eller død. For det aller meste handlar i staden spelet om å finne angrepa og taktikkane som drep flest mogleg fiendar på kortast mogleg tid slik at du slepp bruke mykje tid på dei.
Alt ved det vande
Kampsystemet er jamt over nøyaktig slik det var i det første spelet. Det baserer seg på at du må finne fiendane sine svake punkt, og desse blir avslørte kvar gong du brukar eit våpen eller ein magi dei ikkje likar. I tillegg får du poeng kvar tur som du kan bruke til å byggje opp sterkare angrep. Brukar du fire poeng kan du angripe fire gongar, eller kaste mykje sterkare magi.
Det er eit flott system, og det er så og seie uendra, men det har fått ørlite ekstra med krydder. Kvar karakter kan no mane fram ei indre kraft når denne har bygd seg opp ved å gi eller ta skade. Denne kan vere at du får eit ekstra angrep, eller at ein trollmann kan kanalisere ein trolldom som elles treff fleire fiendar inn på ein for langt større kraft.
Jobbsystemet er tilbake i uendra form, men med ein haug nye eigenskapar du kan låse opp. Kvar karakter kan ta på seg to «yrke», og kan såleis kombinere eigenskapar for å bli ein betre krigar. Spelet har eit solid snev av at det ikkje er noko poeng i å fikse noko som ikkje er øydelagt, og det er like moro som det var førre gong. Å låse opp nye eigenskapar, finne den beste kombinasjonen av klassar, samt utforske dei mange karakterane sine unike særpreg er stor moro.
For å redusere i kor stor grad du blir plaga med ubetydelege fiendar, kan du òg låse opp eigenskapar som let deg redusere kor mange kampar du hamnar i, samt auke sjansen for å møte sjeldne og farlegare monster. Dette gjer absolutt eventyret kjekkare å spele, sidan du til ei viss grad reduserer sjansen for å blir for sterk for fort, men samstundes ikkje blir plaga med puslingar for mykje
Konklusjon
Eg skulle ynskje eg kunne seie at Octopath Traveler II er nøyaktig det spele eg håpa det skulle vere. Eit spel som tok alt det beste frå det første spelet, finpussa det, og fiksa alt som ikkje funka.
Det er det diverre ikkje. Spelet tviheld på alt som var bra, og om du elska Octopath Traveler ser eg ingen grunn til at du skal meine noko anna om dette. Godt mogleg vil du like det enda betre. Men utviklarane burde ha gjort noko med korleis desse historiene blir fortalt. Det er for oppstykka, for mykje hopping fram og tilbake, og i staden for å lese ein god roman, er det som å lese åtte ulike noveller der du du må byte til ei anna noveller kvar gong du rundar eit kapittel.
Det er litt slitsamt, litt rotete, og det blir litt vanskeleg å halde styr på kva som eigentleg skjer kva, og ikkje minst når.
Bortsett frå det er Octopath Traveler II eit flott spel med nydeleg musikk, herleg grafikk, og ei heilt unik stemning. Eg skulle ynskje spelet bydde på ei høgre utfordring, sidan kampsystemet verkeleg skin i møte med tøffe fiendar, men det er likevel underhaldande å reise på tur gjennom denne fantasifulle verda.
Octopath Traveler II slippes til Nintendo Switch, PlayStation 4, PlayStation 5 og Windows 24. februar.
