Langdrygt og kjedeleg
Mykje av tida di i spelet går med til akkurat dette; dårleg animerte filmsekvensar som på ikkje heilt vellukka vis prøvar å levere ein bodskap gjennom ei historie som ikkje heng på greip.
Mellom desse sekvensane får du springe gjennom dei nydelege områda, og jakte på eit variert utval med fargerike beist. Eternal Sonata er svært lineært, og du har absolutt ingen val om kvar du vil gå. Du finn riktig nok ein og anna avstikkar, men dei endar utan unntak enten i blindveg, eller i ei skattekiste som kanskje inneheld eit nytt våpen.
At spelet er lineært er eigentleg heilt greit, og passar spelet bra. Du veit kvar du skal, og du slepp kaste bort tid på å vandre rundt på måfå. Interessant nok gjer den vakre grafikken spelet ei bjørneteneste akkurat her. Det er så vakkert at du gjerne vil sjå meir av verda. Det er eit av dei spela der ein gjerne skulle fått lov til å sjå enda meir, men ikkje får lov sidan spelet insisterer på å vise deg vegen.
I staden for litt frie område, får vi tydelege vegar krydra med fiendar. I mange område blir det så mange fiendar etter kvarandre at du berre treng gå eit par steg frå den eine kampen til dei andre. Kampane blir kasta mot deg i eit høgare tempo enn dei mest intense intervallar på tilfeldige kampar i andre japanske rollespel. Tidvis blir det faktisk alt for mykje av det gode, og eg har mang ein gong enda opp med å springe i sikksakk rundt fiendane fordi eg ikkje gadd kaste meg inn i dei fem-seks kampane eg ser ligge framfor meg på rekkje og rad.
Dette er ikkje fordi kampsystemet er dårleg eller keisamt, tvert i mot, kampsystemet er svært bra, men variasjonane blant fiendane er så små at kvar kamp raskt endar opp med å bli ein blåkopi av den førre. Du møter dei same grupperingane gong på gong, og du veit instinktivt kvar fiendane er plasserte på kampskjermen.
Raffinert kampsystem
Eternal Sonata nyttar eit turbasert kampsystem med ein del spanande vriar. Som vanleg i japanske rollespel vil du hamne i eit eige kampområde så snart du endar i kamp, og kjempar difor aldri i same område som du spring rundt i. Innleiingsvis kan du bruke all den tid du treng i ein kamp, og du kan planleggje alt du er god for. Seinare blir tida knappare, og utfordringa høgre.
Kvar person du vel å ha med i kampgruppa di, handlar etter tur, men når det er ein person sin tur, spelar du i sanntid. I startfasen av spelet fungerer det slik: Om det er krigaren Allegretto sin tur, vil du først kunne studere kampområdet i ro og mak, før du sender han av gårde. Om du vel å stoppe opp det du gjer, vil tida òg stoppe opp. Seinare utviklar dette seg til at tida rullar utan stopp så snart du er i gong med ein kamp.
Kampsystemet kjem i fleire nivå du låser opp etter kvart som spelet går sin gang, og dette er med på å alltid halde det heile friskt og engasjerande. Det er veldig enkelt i starten, medan det utviklar seg til å gå i eit mykje høgre tempo, samt at det let deg lenkje saman forskjellige spesialangrep.
Eit anna viktig element i kampane er korleis lys og skugge har stor innverknad på korleis ein kamp vil utspele seg. Ein del fiendar vil skifte form om dei er i lys eller skugge, og dei forskjellige kamphanane dine har tilgang på forskjellige spesielangrep avhengig av om dei er i nærleiken av lys eller ikkje. Dette er noko som får mykje å seie for korleis du spelar. Ein person har kanskje magi som i dagslys let deg fylle opp helsa til ei gruppe nær døden, medan same person kan sende død og øydelegging mot fienden ved å tre inn i skuggen.
Alt dette blir svært nyttig i store kampar, men gjennom alle dei små kampane du blir kasta ut i om igjen og om igjen, får du knapt nok tid til å kome så langt, før kampen er over. Eternal Sonata har ei veldig ujamn utfordring som nesten aldri når det punktet at spelet blir vanskeleg. Det er veldig trist, for det er når spelet byr på ei skikkeleg utfordring, at det blir svært god underhaldning av det.
Konklusjon
Alt det som kunne ha vore skrik mot deg gjennom eit spel som er unormalt vakkert både gjennom lyd og bilete. Det er ei magisk draumeverd som er lett å blir forelska i. Det er eit spel du veldig gjerne vil like, sidan det er så utruleg sjarmerande. Nydelege område blir prega av minst like nydeleg musikk, og det er ei blanding av sanseinntrykk som er ingenting anna enn medisin for sjela.
Difor er det så ufatteleg trist at utviklarane ikkje har tatt seg bryet med å hyre inn ein forfattar som kan å formidle ei historie. Spelet snakkar varmt og filosofisk om liv, død og kjærleik, men det gjer det gjennom todimensjonale figurar du aldri bryr deg om, og difor går bodskapen inn det eine øyret, og ut det andre. Kampane er artige, men grunna veldig dårleg variasjon, er dei ikkje nok til å redde spelet.
Eternal Sonata kunne ha vore noko heilt spesielt, men endar i staden opp med å bli eit småkjedeleg spel som tilfeldig vis er slåande vakkert.
