Det er nesten sju år sidan unike Hellblade: Senua's Sacrifice overraska oss med ei oppleving heilt utanom det vanlege. Denne veka er Senua's Saga: Hellblade II ute til PC og Xbox.
Oppfølgaren utfordrar definisjonen vår av kva eit spel kan vere.
Teknisk er Hellblade II eit einaste stort eksperiment med lyd og bilete.
Det er eit av dei første spela bygd i Unreal Engine 5 (UE5) frå botnen som verkeleg pressar spelmotoren til det ytste.
Spelet er ein forsmak på kva me kan vente dei neste åra.
Spennande tid
Dei er litt over to år sidan UE5 lanserte, og spelmotoren har festa utviklar Epic Games sitt grep om spelverda.
Me veit til dømes at polske Cd Projekt Red har droppa eigen spelmotor til fordel for UE5. Neste runde Witcher kjem i UE5-drakt.
Det er mykje spennande som skjer.
UE-utviklar Epic Games har blant anna varsla kamp mot ein av dei store akilleshælane til PC-speling.
Epic har jobba målretta for betre utnytting av moderne prosessorar, som har fått langt fleire kjernar dei siste åra – samtidig som dei fleste spel er avhengig av kraftige enkeltkjernar.
Hellblade II viser elles fram mange av dei mest interessante funksjonane ved UE5.
Imponerande
Me har gått i djupna på dei tekniske sidene ved spelet denne veka.
Kombinasjonen av dramatisk lyssetting, binaural audio, ein enorm detaljrikdom og sanntidsanimasjonar i ein klasse for seg, skapar ei oppleving som verkeleg kan ta pusten frå deg.
Det er lenge sidan eg har vore så imponert over dei tekniske sidene av eit spel.
Innstillingsmenyen på PC er ganske enkel, men det er ikkje eit veldig stort minus når alt fungerer så godt som det gjer. Synsvinkel-brytar er sjølvsagt noko eg saknar.
Det verkar elles som spelet er laga for ultrabreie skjermar, for spelet har svarte rammer i 16:9-oppløysingar.
Har du ein 32:9-skjerm eller liknande, er dette eit spel du verkeleg bør få med deg.
Køyrer godt
Ytinga er det lite å seie på. Nokre få gongar opplevde eg hakking, fordi spelet lasta inn nye område, men spelet køyrer jamt over silkemjukt på ein kraftig PC.
Nvidia-flaggskipet RTX 4090 er det einaste skjermkortet som kan køyre spelet i 4K med alt på maks, med biletefrekvensen i snitt over 60 (eit par stadar er det nærmare 50), men spelet er framleis nydeleg i lågare oppløysingar.
Me tok ein runde med nokre av dei ulike skjermkorta til Nvidia i eit område med representativ yting:
4000-serien er inne i sitt siste år, så det er ikkje overraskande at dei begynner å slite litt. Men nesten 30 bilete i sekundet i 4K på RTX 4070 er ikkje å forakte.
Ikkje overraskande takkar RTX 4060 for seg i 4K, men biletetida er likevel stabil med lite hakking.
Biletefrekvensen aukar betydeleg på dei lågare innstillingsnivåa, men dei visuelle forskjellane er oppsiktsvekkjande små. Slik sett er det mykje å hente for dei svakare skjermkorta.
| 4K – RTX 4090 | FPS gjennomsnitt | 1% low |
| High | 62 | 54 |
| High + DLSS Quality | 91 | 78 |
| High + DLSS Quality + Frame generation | 136 | 123 |
| Medium | 77 | 68 |
| Low | 89 | 77 |
| Anbefalte innstillingar (sjå under) | 80 | 68 |
DLSS og frame generation er sjølvsagt stor hjelp. Frame generation får ganske dårleg kantutjamning i rørsle, så eg ville stått over det med mindre ein slit veldig med biletefrekvensen.
DLSS-implementeringa ser ut til å vere godt handverk.
Testar me oss kjapt gjennom innstillingsmenyen, blir det fort klart at skuggekvalitet, «global illumination» og volumetriske effektar er det som stel kreftene til maskinen din. Sistnemnde mest.
Skrur du desse tre ned på «low», og lar alt det andre vere på «high», får du langt høgare biletefrekvens med minimalt tap av visuell kvalitet.
Fantastisk detaljrikdom
Eit av trekkplastera til UE5 er Nanite, ein teknikk for å teikne virtuelle modellar. Ved å berre teikne det kameraet viser, kan du ha langt større detaljrikdom utan å myrde skjermkortet ditt.
Det er når Senua stig gjennom det Dimmuborgir-liknande landskapet i spelet, der sola speglar seg i små vassdropar på glatte, teksturerte steinar, at du berre må stoppe opp for å ta inn inntrykka og slå på foto-modusen.
Slike augeblikk er det mange av. Nanite hindrar også at teksturar poppar ut av ingenting, som løftar realismen i spelet betydeleg.
Nokon vil kanskje irritere seg over at spelet brukar ei rekkje ulike effektar du ikkje kan slå av. Det er effektar som kromatisk aberrasjon, filmkorn og djupneskarpleik.
Dette heng saman med Ninja Theory sin kunstnariske visjon for spelet. Dei har laga eit eige kamera inni UE5 som simulerer effektane du får av ei anamorfisk kameralinse, i røynda.
Det gir spelet ein heilt særeigen estetikk. Samtidig har dramatisk lyssetting ei sentral rolle i å framheve det som er i fokus, og det er ganske openbert at dei som står for kinematografien er dyktige fotografar.
Unikt lydbilete
Lydbiletet har fått mykje merksemd. Som i det første spelet har Hellblade II såkalla binaural lyd, ein teknikk som simulerer korleis menneske høyrer lyd i utgangspunktet.
Røystene i hovudet til Senua snakkar gjerne til ho frå fleire retningar på ein gong. Difor anbefaler også utviklaren hovudtelefonar.
Det bør ein verkeleg bruke. Du går glipp av ein sentral og viktig del av opplevinga om du speler utan skikkelege hovudtelefonar.
Konklusjon
Senua's Saga: Hellblade II er eit av dei vakraste spela eg har vore borti. Ninja Theory har levert ein velpolert PC-versjon som verkeleg flyttar grensene for kva mellomstore utviklarar kan få til.
Dette er ikkje det første, pene UE5-spelet me har fått, men det er utan tvil det mest imponerande.
Hellblade II set tonen for kva me kan forvente av grafikk dei komande åra, både på PC og neste generasjon av konsollar igjen.
Me har ei lys framtid i vente.
