Du er Roman, banditt av yrke, og profesjonell helt. Med deg gjennom ild og snø er Jonsey, ein moldvarp med forkjærleik for alle typar sprengstoff, Q, ein robot med forkjærleik for te, og sist men ikkje minst, Rexus. Rexus var tidlegare ein vis og klok fyr, men er no ein gal, blind og illeluktande ”mann”. Saman med dette selskapet, blir ei kort og godt patetisk historie lagt framfor oss. Om du tar element frå Monthy Python, og kryssar dei med litt Terry Pratchett og samfunnssatire, er du nesten i mål. Historia, om vi kan kalle den det, går i grove trekk ut på at ein forstyrra konge terroriserar landet, og sjølvsagt er det di oppgåve å leike helt.
Armed & Dangerous tar seg sjølv befriande useriøst. Så useriøst at sjølve spelet forblir ganske uinteressant, og du kun held fram for å få med deg neste filmsekvens. For det er i sekvensane mellom kvart brett underhaldningsfaktoren set inn. Den får deg til å halde ut alle bretta som er smertefullt like i oppbygging. Åtte av ti brett går ut på det same; redde bønder, øydelegge tårn, eller kome deg frå A til B utan å døy. Inni mellom får du også lov til å ta plass i ein kanon for å stoppe alle som nærmar seg. Heldigvis har begge versjonane enkle og presise kontrolloppsett, som gjer det lett å hoppe rett inn i kampens hete utan problem. Har du spelt eit skytespel før, vil du kjenne deg godt igjen umiddelbart.
Ekstrem vanskelegheitsgrad Med mindre du susar gjennom spelet på lettaste vanskelegheitsgrad, er Armed & Dangerous eit av dei vanskelegaste spela på marknaden i dag. Du har lyst til å springe rett inn i kampens hete, for spelet innviterar deg til det på alle måtar. Dette er i midlertid det dummaste du kan finne på. Dei fleste brett er så stappa fulle med fiendar, enten springande rundt med maskingevær, eller plassert bak mitraljøser eller kanonar, at du dør før du i det heile tatt oppfatta kva som skjedde. Skal du overleve bør du gå fram med forsiktigheit, men dette er absolutt ikkje Splinter Cell. Du vìl springe inn i det komplett kaos, og du vìl sende ein bataljon til himmels med eit stort smell. Resultatet av ein slik taktikk blir prøving og feiling, mange tusen kuler og nesten like mange omstartar. Om du likevel skulle føle at utfordringa er for svak, kan du låse opp nye, og enda meir brutale vanskelegheitsgrader.
Heldigvis kan du lagre spelet undervegs. Dette gjer du sjølvsagt på ein pub. Om helsa di er i ferd med å skrante kan du ordne det her, og du kan få tilgang til nye våpen, eller skifte ut det du har. Alt etter behov. Det er få av desse på bretta, gjerne kun eit, men det er eigentleg ikkje behov for meir. Bretta er ofte små, og det meste skjer i konsentrerte område, ikkje langt frå pub’en. Grunnen til at spelet blir vanskeleg er altså ikkje at det er langt mellom kvar stad du kan lagre. Det er heller den ugjennomtrengelege veggen av fiendar som sprutar ut frå alle kantar av brettet. I byrjinga kan frustrasjonen nå ekstreme høgder over kvar dei alle kjem i frå. Det følest verkeleg som om det kjem to nye når du skyt ein.
