Det er ikkje kvar dag ein får ta ein kikk på ein oppussa og ny versjon av eit spel ein sjølv skreiv lovord om for heile 16 år sidan, men det er no likevel ståa. Shin Megami Tensei III: Nocturne blei i Europa lansert på PlayStation 2 i 2005 under namnet Shin Megami Tensei: Lucifer's Call, og var noko heilt anna enn dei fargerike og lettbeinte eventyra vi var hakket meir vande med frå japanske rollespelutviklarar.
Shin Megami Tensei III: Nocturne er eit mørkt og klaustrofobisk spel der heile verda går under i løpet av dei første timane. Spelets handling er sett til Tokyo, men ikkje eit Tokyo det er lett å kjenne igjen. Vi finn kjende stadnamn som Shinjuku og Ginza, men når ein heil by blir krølla saman og klistra fast til innsida av ei enorm kule, er det vanskeleg å halde seg for stramt til det Tokyo vi kjenner.
Slå eit slag for manualen!
Eg er ein av dei heldige. Eg har Shin Megami Tensei: Lucifer's Call, altså, PlayStation 2-versjonen av Nocturne. Kvifor gjer dette meg heldig? Fordi eg har ein brukarmanual på over 40 sider som er stappfull av informasjon du elles berre er nøydd å prøve deg fram for å finne ut av (eller bruke mykje tid på å søke fram på nettet). Ikkje berre blir mekanikkar forklart, råd og tips utlevert, men vi får òg ei solid forklaring på symbol og ting som elles treng ei forklaring.
Dette får ikkje du, med mindre du òg sit på ein gammal kopi av Lucifer's Call, og det er strengt tatt synd for deg. Shin Megami Tensei III: Nocturne byr på det meste vi kjenner frå japanske rollespel, og dette inkluderer mange ting som eg i alle fall ikkje har funne ei grundig forklaring på i spelet, så langt. Om det er ein ting eg skulle ha ynskja meg når Atlus no dreg fram eit gammalt spel, så er det at dei på ein eller anna måte hadde putta denne manualen inn i spelet.
Når det er sagt, Nocturne har bydd på mykje moro så langt, og er eit japansk rollespel av gamlesorten. Vi får eit verdskart der vi kan vandre frå den eine til den andre staden, ei rekke ulike område å utforske, samt ei lang rekke med nær identiske korridorar som sender oss i møte med ei minst like lang rekke sære demonar.
Om du har spelt til dømes Persona 5, vil du garantert dra kjensel på mykje her. Ein gong i tida var Shin Megami Tensei og Persona ein og same serie, før dei skilde vegar og blei sine separate greier. Seriane har med andre ord mykje til felles, og det spesielle demongalleriet er ein av desse tinga.
Kvart område byr på ein haug ulike demonar, og desse kan du naturlegvis kjempe mot for å bli sterkare, men du kan òg prøve å overtale dei til å bli med deg. Dette sender deg ut i ein noko forvirrande dialog der demonen ber om pengar eller gjenstandar før det til slutt stiller deg eit spørsmål du mest sannsynleg vil svare feil på ni av ti gongar. Før eller sidan får du likevel samla deg ei lita gruppe demonar, og desse kan du ta med deg i kamp.
Nocturne er som vaksenversjonen av Pokémon, der du i staden for søte små monster samlar demonar, zombier og BDSM-englar.
Som vanleg i serien – inkludert Persona – kan du spleise to demonar for å skape nye, men eg har ikkje fått leika meg så alt for mykje med dette i løpet av den tida eg har hatt med spelet. Det som er veldig tydeleg, er at det er lett å kome inn ei nesten mekanisk sinnsstemning der ein gløymer bort historia og alt som skjer i verda, til fordel for å oppsøke demonar å rekruttere.
Ei tidsmaskin
Om du nokon gong har drøymt om å kunne setje deg inn i ei tidsmaskin, og ta ein tur tilbake i tid for å sjå korleis ting var då, er dette ein ypparleg stad å starte. For dei som var gamle nok i PlayStation 2 si stortid, vil dette være kjent territorium, men for den yngre garde vil eg tippe dette spelet vil vere like verdifullt som eit par historietimar på skulen.
Dette er eit PlayStation 2-spel. Det er ikkje fiksa, pynta på og endra for å tilpasse det ei ny tid. Joda, det er i HD no, men det er strengt tatt alt utviklarane ser ut til å ha gjort, i alle fall i løpet av den tida vi har spelt så langt. Grafikken er enkel, gjentakande og både animasjonar og karakterstyringa er litt stiv og hakkete i forhold til kva normalen er no for tida. Ein kan eigentleg ikkje kalle det kritikk, for dette var strengt tatt eit ganske snasent spel ein gong.
Men gameplayet er nøyaktig det same, og det må det nesten vere. Eg vil tippe ein majoritet av publikummet for dette spelet er folk som spelte originalen, og då skal ein gjenre vere litt forsiktig med å fikse for mykje.
Noko som derimot er heilt nytt er stemmeskodespelet. I originalen var det berre tekst å klikke seg gjennom, men no har Atlus hyra inn eit knippe svært dyktige skodespelarar som gjer meg svært optimistisk på å høyre korleis dette utviklar seg. Om du fryktar at vi vil møte dei same stemmene som pregar kvart einaste lavbudsjettspel frå japan, samt det meste som finnest av masseprodusert anime, kan du puste letta ut.
Konklusjon
16 år er lang tid, og eg må innrømme det er lite eg hugsar frå førre gong eg spelte Shin Megami Tensei III: Nocturne, bortsett frå at eg likte det veldig godt. Om det held seg godt nok til å konkurrere side om side med heilt nye spel, eller restaurerte spel som har fått hakket meir omfattande forbetringar, er ei anna sak det gjenstår å få svaret på.
Eg skal innrømme det tok litt tid å kome inn i dette. Dei aller førrste timane bydde på litt frustrasjon takka vere det som etter dagens standard er rimeleg arkaisk design, samt at spelet ikkje akkurat gjer ein stor innsats for å lære deg korleis alt fungerer. Det meste av informasjonen vi får kjem frå spøkjelse som vandrar rundt i korridorande, og det blir bittelitt for lite, om eg skal vere heilt ærleg.
Men dette er berre dei første timane i eit digert rollespel som har mykje meir å by på. Eg kan allereie kjenne den intense kløa etter å få tak i fleire demonar, og det lovar godt for framtida. Eg skal samstundes ikkje nekte for at eg er ganske glad eg har gløymt historia i dette spelet, slik at eg kan gå inn heilt fullstendig blank.
