Gjennom eit lite sjakktrekk sikra Sony seg eksklusive rettar til Ghostbussters-spelet tidlegare i år. Dette sørgja for at spelet berre var tilgjengeleg på PlayStation 3 og PlayStation 2 då det blei lansert i juni. Det pussige med dette var ikkje at dei hadde ein eksklusivitet, men at den berre gjaldt for Europa. I USA var Ghostbusters tilgjengeleg på alle plattformer samtidig. No har omsider tida komen for at alle kan ta del i moroa i Europa.
Sidan vi allereie har sagt kva vi meiner om den herlege PlayStation 3-versjonen, skal vi ikkje gå inn i detalj på korleis spelet er. I staden sjår vi på forskjellar mellom PC- Xbox 360- og Wii-versjonane. Forskjellane er med unntak av Wii-versjonen berre kosmetiske, så om du lurer på om spelet i seg sjølv er god nok underhaldning for å ta opp kampen mot andre hausttitlar, vil eg oppmode deg om å lese vår tidlegare vurdering.
Grafisk løft
For både PC- og Xbox 360-versjonane av spelet er det berre ein forskjell å spore. Ghostbusters ser mykje betre ut på begge plattformene. Det køyrer betre, og har skarpare teksturar. Hoppet mellom PlayStation 3 og Xbox 360 er ganske slåande, og om du skulle ha begge plattformer, er Xbox 360 definitivt det beste valet om det står om grafikk.
Den penaste versjonen er likevel utan tvil PC-versjonen, sidan denne har både betre lys og skugge, samt teksturar. Diverre har den av ein eller annan grunn inga støtte for kantutjamning, noko som dreg det heile ned eit lite hakk. Ein del av detaljane, og spesielt i andleta på dei forskjellige personane, har ein lei tendens til å drukne i skarpe kantar, og dette er veldig uheldig.
Mangelen på kantutjamning gjeld alle plattformer, men sidan konsollversjonane ikkje kan køyrast i like høg oppløysing som PC-versjonen, blir det ikkje like tydeleg der.
Som nemnt om PlayStation 3-versjonen har Ghostbusters nokre svært overbevisande animasjonar. Det einaste som drog ned var at stemmene ikkje var heilt synkronisert med dialogen frå dei kjende skodespelarane. Ein skulle tru at Terminal Reality ville ha brukt litt av den tida som går gått på å fikse dette, men det har dei diverre ikkje gjort. Det er ikkje eit stort irritasjonsmoment, men det dreg ned det totale inntrykket litt.
For dei yngre
Wii-versjonen av Ghostbusters skil seg frå dei andre versjonane på fleire punkt. Umiddelbart merkar ein dette gjennom grafikken som i staden for å køyre ein tilnærma realistisk stil, heller hentar stilen sin frå dei animerte Ghostbusters-filmane. Dette er noko som passar Wii sine lågare tekniske spesifikasjonar ganske bra, og det sørgjer for at denne versjonen òg kan presentere eit grafisk appellerande spel, der gode animasjonar og solid dramaturgi får skine.
I motsetning til dei andre versjonane kan du på Wii velje om du vil vere mann eller kvinne, sjølv om dette ikkje har noko innverknad på sjølve spelet. Akkurat denne detaljen kunne dei godt ha sløyfa, sidan Ghostbusters-gjengen refererer til deg som «han» uavhengig av kjønn, og det heile såleis ikkje er heilt gjennomført.
Med eigen grafikk kjem samtidig ei rekke andre forskjellar for Wii-versjonen. Historia og dialogen er den same som for alle versjonar, men det er snudd litt på kva rekkjefølgje ting skjer i. Nokre delar er sløyfa fullstendig, medan andre er endra på slik at dei som regel tek mindre tid å gjennomføre. Resultatet blir eit kortare spel, men diverre òg eit spel som ikkje byr på like godt nivådesign. Der du i dei andre versjonane utforskar ein del før du endar opp i kamp mot hærskarar av fiendar, er det her fort berre snakk om å gå frå A til B, før du fangar nokre spøkjelse.
Ustabil kontroll
Wii-versjonen kan skilte med eit heilt eige kontrollsystem, som ikkje er heilt optimalt. Det heile er framleis eit tredjepersons-eventyr, men kontrollen kan bli ganske upresis. Du får aldri kjensla av å ha bakkekontakt med karakteren din, og det ser ut som om du spring i lufta.
Kampane mot spøkjelsa er heller ikkje heilt vellukka. Du peiker Wiimoten mot skjermen for å flytte siktet ditt rundt, men å halde det over ein fiende lenge nok er ikkje alltid like enkelt. Det rykker og nappar i markøren på skjermen, og det kan sjå ut til at utviklarane ser problematikken med dette sidan det er færre fiendar til ei kvar tid enn i dei andre versjonane.
Det som fungerer best på Wii-versjonen er korleis du fangar spøkjelsa med Proton-strålen din. Når du skal slite ut fiendane, rykkjer du berre kontrollaren i ei retning, noko som sørgjer for at fienden følgjer etter.
Ei anna drastisk endring for Wii-versjonen er korleis du leiter etter paranormal aktivitet med PK-metret ditt. I dei andre versjonane gjer du dette gjennom ein førstepersonmodus som gir deg god oversikt over kva du ser på, medan dette skjer i tredjeperson på Wii. Resultatet av dette er at du ikkje alltid ser kva veg du skal gå godt nok. Når du skal skanne noko, er det i tillegg ikkje nok å berre trykkje inn riktig knapp til riktig tid, du må i staden halde inne A-knappen til eit meter fyller seg opp. Dette er ikkje ei smart løysing, sidan raske spøkjelse og litt upresis kontroll kan gjere dette til ei lita utfordring.
Det største plusset for Wii-versjonen er at det er den einaste versjonen som let to spelarar samarbeide om å spele gjennom historia på same skjerm. Sjølv om spelet teknisk sett kunne ha vore mykje betre, aukar denne biten underhaldningsfaktoren nokre hakk. I dei andre versjonane skjer all fleirspelar-aktivitet over nett.
Konklusjon
Det har teke si tid for folk utan PlayStation 3 eller 2 å få spele Ghostbusters. Dei gode nyheitene er at både PC- og Xbox 360-versjonane av spelet byr på nøyaktig det same spelet. Eit fabelaktig eventyr fylt med humor, sjarm og intense kampar mot spøkjelse i alle former og fasongar. Spelet ser i tillegg nokre hakk betre ut i begge desse utgåvene, sjølv om mangelen på kantutjamning er litt skuffande, spesielt i PC-versjonen som burde gi deg valet.
Wii-versjonen på si side er både karismatisk og innbydande med sine artige grafikk, men sjølv om spelet i essensen er det same, gjer endringar i nivådesign, samt upresise kontrollar dette til den definitivt dårlegaste versjonen.
