Bayonetta er ei dame som er så til dei grader seksualisert at ho som eit resultat blir fullstendig fråstøytande. Utviklarane hos Platinum Games har tøya strikken lovleg langt for å presse fram ein kropp som køyrer alle proporsjonar og såkalla ideal så langt ut på viddene at det vi står igjen med er ei dame som trass hennar endelause insinuasjonar om at ho er alle menns våte draum, blir heilt feil.
Dama har eit pent ansikt gøymt bort bak briller og ein hårfrisyre som berre får monsterdama til å bli enda skumlare. Ho er sikkert tre meter høg, har eit ulovleg velforma hofteparti, bryst frå ein dyr klinikk i Los Angeles, og bein så lange at dei einaste samanlikningar eg kan tenkje fram blir middels til grovt perverse.
Noko anna blir veldig vanskeleg der überangrepa etterlet frøkna sjølv så godt som naken medan håret hennar formar støvlar, hanskar og brutale beist. Du skjønar, «lærdrakta» hennar er i realiteten laga av hår. Bayonettas hår.
Ekshibisjonismens kunst
Ser vi reint bort frå overflatiske kvalitetar som kropp, blir neste stopp kven dama er som person, og det er ikkje så lett å like det ein ser her heller. Ho når umiddelbart fram med si «på alle måtar betre, vakrare og tøffare enn deg»-haldning, og du blir lettare sjarmert. Etter kvart som timane går er det likevel lett å stå igjen med eit inntrykk av ein person som er litt for full av seg sjølv i forhold til kva ho eigentleg har å by på.
Ho er litt usmakleg, og dette veks i kraft for kvar time som går. Når ein endar opp med å ikkje ha sympati med hovudpersonen, blir det litt vanskeleg å la seg engasjere av dei tallause filmsekvensane som på veldig pompøst vis gjer sitt beste i å overbevise deg om at Bayonetta berre er så kul.
Sjølv om Bayonetta i seg sjølv kanskje ikkje er alt det ho trur ho er, er det definitivt veldig mykje rundt ho som er verdt å merke seg. Designet på spelet er fantastisk, sjølv om grafikken ikkje alltid er den mest imponerande. Historia er meiningslaus, sjølv om den kastar ei pompøs heks inn i eit frontalangrep på himmelen. Den er fortalt på ein så stilisert og kreativ måte full av overdådige og absurde situasjonar at ein berre må le med. At musikken er ei blanding av ei solid dose metal, klassisk og skremmande lystig popmusikk (!) set i tillegg ein solid prikk over i-en.
Perfeksjon
Å spele Bayonetta er ein draum. Dette er utan tvil det spelet som så langt kjem nærast i å perfeksjonere eit kampsystem i typisk tredjepersons-vinkel. Gløym Devil May Cry, og legg til side Ninja Gaiden. Om du verkeleg vil vere eitt med ein digital figur, og samtidig få ei markant kjensle av meistring uavhengig av om det er første gong du spelar eit slik spel, har du berre eitt alternativ: Bayonetta.
Bayonetta er etter forholda eit typisk actionspel. Det legg ikkje stor vekt på skyting, og satsar i staden på slag og spark i eit vanvittig tempo. Mange har gjort dette før, men i Bayonetta er det heile så polert at det er direkte umogleg å ikkje få til noko. Du kan hamre inn kampar på måfå og likevel få til dei mest vanvittige angrepa som gjerne endar i ein gigantisk støvel som tråkkar fienden ned i grusen. Spelet gir deg eit nytt angrep for kvar tenkjelege knappekombinasjon, og om du skulle lure på om noko vil ha effekt, er det berre å bryne seg på øvingsmodusen som er bygd inn i kvar lastesekvens.
Det er som sagt lett å få ei sterk kjensle av meistring, men å verkeleg meistre spelet krev mykje arbeid. Det er eit enormt hav av forskjellige komboangrep i spelet, og det tek mykje øving å få dei mest avanserte til å sitje godt i henda.
Dei kraftigaste angrepa krev nøyaktig timing og at du er hundre prosent konsentrert om det som skjer på skjermen. Om du nøler i brøkdelen av eit sekund med å trykkje inn ein knapp, kan du vere trygg på at angrepet feilar. Ikkje at dette er noko stort problem. Medan du hamra inn det tiltenkte angrepet ditt har Bayonetta allereie utlevert minst fem-seks latterleg kraftige slag og spark, og du kan vere trygg på at så lenge du held fram med å trykkje inn knappar, vil du få sjå dei eksplosjonane du lengtar etter.
Pisk på bar hud
Bayonetta krev eit ekstremt høgt fokus frå spelaren, og det minste feilgrep kan bety at døden ventar rundt neste hjørne. I starten går det meste veldig greitt, men etter kvart som timane går blir utfordringa rimeleg brutal. Du blir kasta som ein ping pong-ball frå den eine kampen etter den andre, og det heile skjer i eit så vanvittig tempo at du praktisk talt brølar «Time Out!» mot skjermen, slik at du kan roe pulsen i nokre minutt – og få tilbake pusten – før du kastar deg ned framfor skjermen igjen. Tru meg når eg seier du kjem til å bli utmatta.
Her kjem samtidig eit svært viktig element i Bayonetta inn i biletet; «Witch Time» (eller «Bullet Time» om du snakkar finsk). «Witch Time» får tida til å stå nesten stille i nokre sekund, og du kan nytte den ved å rulle unna eit angrep i nøyaktig siste liten. Dette blir raskt eit veldig viktig element som vil redde deg ut av mange situasjonar. Samtidig gjer det kampane enda meir engasjerande. Om du ser at ting ikkje heilt går din veg, og greier å få til litt «Witch Time», kan du raskt snu ting fullstendig på hovudet i så stor grad at du sender ein skinande engel med hovudet først inn i ein giljotin (eg tullar ikkje).
