Kjenner du den tomme kjensla? Den du får når du i løpet av ein lengre spaser/buss/togtur har fundert og resonnert over eit tema, kome fram til solide og grensesprengjande konklusjonar, men no har du gløymt alt? Ein liten distraksjon kom og slo deg fullstendig av sporet og alt du hadde tenkt fram er borte?
Eg har den kjensla akkurat no. Eg hadde så mange ting eg skulle seie. Gjennom timar, kveldar, dagar og netter har eg bygd opp mykje eg skulle seie om Skyward Sword. Mykje positivt, men òg mykje negativt. Eg er ikkje heilt fan av alt som blir gjort, det har eg merka fleire gongar over dei siste dagane, men det er så lett å gløyme. Det er lett å fortrenge nokre kjipe minutt når dei blir slått ut av nokre vanvittige timar. Å reise på eventyr med Link er som å love å elske i gode og vonde dagar.
Det er eit slit til tider, men det er så verdt det.
Elskverdig verd
The Legend of Zelda: Skyward Sword er nydeleg. Mykje har blitt sagt om den målariske stilen som kan minne litt om impresjonismen, men det skal godt gjerast å mislike det ein ser når verda vaknar til live framfor deg. Eg har tidlegare tenkt at Wind Waker eigentleg var spelet som kunne kallast A Link to the Past i 3D, men no er eg usikker. Skyward Sword er uhorveleg fargerikt og karismatisk. Det bugnar over med liv, og spesielt den store skogen du reiser til tidleg i spelet har meir sjel i kvar vesle avkrok enn kva dei fleste andre spel har totalt sett.
Det vi får er eit solid grafisk løft sidan Twilight Princess. Sjølv om den visuelle stilen står i sterk kontrast til det tidlegare eventyret til Link, er den mykje meir heilskapleg og gjennomført. Spelet ser definitivt betre ut desto lengre avstand du får til ting, men det er ikkje ofte du må så nær eit objekt at det blir graut av grafikken. Skyward Sword er uansett ein maktdemonstrasjon frå Nintendo. At dei klarar å skvise ut slike nydelege område frå Wii er ikkje stort anna enn imponerande.
Ved sidan av forbetra grafikk har presentasjonen fått seg eit løft over heile linja. Det er større fokus på historia enn tidlegare, og Nintendo brukar den nye grafikkmotoren til å skru saman fleire solide filmsekvensar som fører historia vidare. Dette har definitivt serien godt av, og for min del var det mykje lettare å engasjere seg i historia enn tidlegare. At musikken no er framført av eit orkester skadar sjølvsagt ikkje, og tek presentasjonen til eit heilt nytt nivå. Diverre har ikkje Nintendo sett det like nødvendig å omsider setje stemme til dei forskjellige karakterane.
Dette er eit stort feilgrep for eit spel som, når historia blir fortalt, er veldig filmatisk. Vi får dramatiske og forseggjorde filmsnuttar med glimrande kameraarbeid og animasjon sett til storslått og dramatisk musikk, men all dialog kjem gjennom grynting og abstrakte lydar medan bokstavar rullar over skjermen i tekstblokker. Det er sikkert mange som meiner Link skal vere stum, men det er han strengt tatt allereie. Kvar gong han «seier» noko er det stumt, og vi får referert orda hans frå samtalepartnerane hans. Eg ser ingen grunn til at skodespelarar ikkje skal kunne gjere den jobben.
Risikosport
Med Skyward Sword gjer Nintendo mykje nytt med Zelda, men alt dette er gjennom kontrollsystemet. Spelet i seg sjølv er uhyre tradisjonelt og byr på akkurat det du kan vente deg. Dette er det derimot vanskeleg å kritisere dei for. Når det kjem til Zelda-formelen er mangel på nyvinning meiningslaust. Serien har i 25 år handla om å by på dei beste gåtene i klassen med ein del lettfatteleg action som krydder. Så lenge dette fungerer har du alt du eigentleg treng av nyvinning, og her innfrir Skyward Sword med glans.
Nintendo er i ein klasse for seg når det gjeld gåter. Strengt tatt tek dei faget aleine sidan dei knapt har konkurranse i denne sjangeren, men det har ingenting å seie for sluttresultatet. Vi blir presentert for den eine grublegåta etter den andre, og absolutt kvar og ein av dei er gjennomført solid med logiske svar som du finn om du berre leitar lenge nok. Du kan bli frustrert og tidvis direkte provosert over kor vanskeleg det skal vere, men så skjønar du det brått, og slår di eiga panne over at du har haste deg gjennom eit område du heller burde ha spasert roleg gjennom medan du brukte auga godt.
Gåtene er samtidig svært ofte forankra i området du er i, og leikar både med element og objekt som ein naturleg vil finne ved til dømes ein vulkan. Spesielt fascinerande blir det i ørkenverda der du ved å slå på krystallar kan endre tida i eit avgrensa område. Der går du mellom tørr notid og frodig fortid medan du sakte men sikkert arbeider deg gjennom kvart problem.
Samtidig får du stadig nytt verkty å leike deg med, og dette blir fordelt utover i eit veldig fornuftig tempo. Du har alltid noko å glede deg til, noko å undre deg over, og kvar gong du får eit nytt verkty blir du grundig skulert i korleis det skal brukast. Alt frå boge til pisk er glimrande gjennomførte og nyttar Wiimoten til det yttarste. Det er verdt å nemne at spelet krev Wii Motion Plus, og det blir raskt tydeleg kvifor. Alt du har av utstyr nyttar på ein eller annan måte rørsler, og det heile er gjort på ein så glimrande måte at det blir den mest naturlege tingen i verda. Spesielt ei bille du kan fly over større område er ein genistrek. Ikkje berre kan den brukast til å utforske med, men i tillegg har den ei rekke forskjellige bruksområde som raskt blir livsviktige.
