Det er eit temmeleg annleis Naruto-spel Ubisoft leverer som oppfølgjaren til Naruto: Rise of a Ninja frå i fjor. Det heile startar med intense kampar, og øydeleggjande krefter som kastar landsbyen Konoha ut i beksvart desperasjon. Dødsfall, vaklande venskap, og skjulte truslar er sterke ingrediensar i eit spel som følgjer Naruto og venene hans inn eit mørkare kapittel.

For dei som gjerne vil forstå handlinga, er utviklinga som har skjedd det siste året monumental. I staden for å kaste inn korte og hektisk samanklippa filmsekvensar som ikkje oppnår anna enn å forvirre sjåaren, har Ubisoft valt å fortelje alt med spelets grafikkmotor. Dette er eit veldig smart val, og dei presterer å fortelje ei historie som gir meining, sjølv om du ikkje skulle ha sett serien. Dei hoppar over mykje, og tek sine eigne vegar her og der, men det er svært sjeldan du vil sitje igjen undrande over kva som eigentleg nett skjedde.

Dei får fram dramatikken på ein veldig god måte, og sjølv om ein av og til kan få inntrykket av at Ubisoft ikkje har vore heilt sikre på korleis dei skulle fortelje historia, er det heilskapleg sett mykje betre. Samtidig ser vi positiv framgang i grafikken. Det mest umiddelbare er korleis andleta til personane liknar meir på originalane frå anime-serien. Det når ikkje heilt opp til det nivået Naruto: Ultimate Ninja Storm til Playstation 3 presenterer, men det er et langt steg i riktig retning.

I tillegg til dette er det små, men merkbare visuelle forskjellar. Teksturane på områda er betre, noko som blir framheva av ei veldig stemningsfull lyssetjing som varierer mellom natt og dag. At du kan velje å spele med dei originale japanske stemmene heilt frå start, utan å måtte laste dei ned slik som i Naruto: Rise of a Ninja, er òg eit veldig stort pluss.

Ei opa verd

Som eit ledd i ein forbetra grafisk presentasjon, kjem ei verd som er mykje større. Dei lineære vegane frå Rise of a Ninja er fullstendig borte. I staden får du springe rundt i opne område som inviterer til mykje fri utforsking. Som før er det mykje å samle på. Det er uhorvelege mengder myntar rundt omkring, og du kan i tillegg finne ninjakort som let deg gå til kamp mot kjende personar frå serien.

I motsetning til det første Naruto-spelet frå Ubisoft, vil du ikkje bruke like mykje tid i Konoha, den store landsbyen som var utgangspunkt i det første spelet. Du reiser heller ut i verda, saman med den perverse mentoren Jiraya, på jakt etter ei kvinne med særs nyttige eigenskapar. Denne ferda sender spelaren til mange nye område, før man gradvis returnerar til Konoha, og får leike med alt den store byen har å by på.

Som i Naruto: Rise of a Ninja blir det ein del hopping i trea når Naruto skal reise kjapt frå ein stad til ein anna, og dette er noko som raskt viser korleis Ubisoft vil gjere spelet enda litt meir tilgjengeleg. I staden for å måtte trykkje inn knappekombinasjonar for å kunne klatre opp ein trestamme, kan du no berre springe rett opp for å kaste deg framover langs greinene. Trehoppinga har òg blitt forenkla, sidan du ikkje må trykkje inn hoppeknappen på rett tidspunkt for å halde deg i lufta. Naruto hoppar sjølv, og du trykkjer i staden inn hoppeknappen for å få han til å gå fortare.

Tverrfagleg samarbeid

Når du endeleg har nådd målet ditt, blir du som regel møtt av ei rekke nye utfordringar. Naruto reiser for det meste saman med to andre ninjaer, og du blir ofte nøydt til å skifte mellom dei for å kome deg gjennom hindringar. Ofte må du kombinere dei forskjellige hovudpersonane sine eigenskapar. Til dømes kan Naruto lage ei bru over ei elv ved å duplisere seg sjølv. Over elva heng kanskje mange usynlege feller, eit problem du kan løyse ved å bruke ninjaen Neji. Når dette er gjort må du sende Shikimaru over «brua», slik at han kan sende skuggen sin gjennom ein liten opning i døra for å opne den frå innsida.

Felles for dei fleste utfordringane er at du sjeldan må tenke stort, og det er lett å forstå kva du skal gjere. Noko som ikkje er fullt så lett, er ein del av fellene og hindringane som dukkar opp veldig ofte. Dei gir eigentleg ikkje mykje meining, og som regel kjem dei i form av polar og knivar som stikk opp av jorda. Dei fleste er lette å kome seg forbi, utanom knivblada som går opp og ned med ein temmeleg intens rytme. Utfordringar som dette er som regel ei grei prøvelse, men dei er likevel malplassert i nesten alle situasjonar.

Kvifor livsfarlege knivblad kastar seg ut av bakken nokre få meter frå ein liten landsby som til og med kan by på eit hotell, er litt vanskeleg å forstå. Det endar diverre opp med å gjere den elles flotte verda Naruto lev i, litt vanskeleg å tru på.

Mykje å ta seg til

Naruto: The Broken Bond er som sagt eit mykje større spel enn Rise of a Ninja, og dette er både gjennom ei lengre historie, og mange valfrie aktivitetar. I byen Tanzaku kan du til dømes bruke tid på å spele forskjellige småspel, som å fange fisk frå eit akvarium, kaste shuriken på blik, eller slå slangar i hovudet. Det er ikkje noko å rope halleluja over, men det pustar liv inn i spelet, og gjer – i motsetning til polar og knivar – verda meir realistisk. I ein by skal det vere mykje å ta seg til. Skulle slike småspel ikkje vere noko for deg, kan du i staden kaste deg ut i forskjellige utfordringar som går på tid, eller du kan bli dusørjegar.

Sistnemnde kastar deg naturleg nok ut i kampar mot forskjellige bandittar og lovlause ninjaer. Desse var eigentleg eit av Rise of a Ninjas mindre vellukka element, men dei passar litt betre inn i spelet no. Du kan i stor grad aktivt velje å jakte på dei sjølv, heldigvis. Det hender dei hoppar på deg utan åtvaring, men det er ikkje ofte. Skulle du møte dei utanom ei dusørjakt, står dei som regel nær ein gullmynt, og det er opp til deg om du vil ut i kamp for å bli litt rikare.

Kampsystemet i The Broken Bond er mange hakk betre enn den spede byrjinga i Rise of a Ninja, og det er mykje lettare å få i gang vanvittige komboangrep. Kontrollane er som før, med horisontalt og vertikalt angrep, samt forsvar og hopping. Forskjellen er at spelet i mykje større grad legg opp til at du skal bruke jutsu-angrep. Jutsu-angrepa er forskjellige superangrep som generelt sett er unike for kvar karakter. Dei krev samtidig litt tid å utføre, og dette var veldig vanskeleg å få til i Rise of a Ninja. Å halde ein fiende unna lenge nok var rett og slett ei utfordring i seg sjølv. Dette er no løyst ved at eit velplassert komboangrep slår fienden i bakken litt lengre.

I tillegg byggjer du opp chakra – den indre krafta ein krigar hentar styrke frå – ved å angripe, eller blir angripen. Du har tre nivå, og kvart nivå vil la deg bruke enda kraftigare jutsu-angrep. Praktisk nok får du sjå på skjermen korleis desse skal utførast, så om du ikkje skulle hugse angrepa til kvar bidige karakter i spelet, vil det aldri bli noko problem. Justu-angrepa har blitt ein essensiell del av kampsystemet, og ein kamp kan vere over ekstremt fort takka vere den ekstreme krafta dei byr på.

Overdådig fyrverkeri

Både spesialangrep og jutsuar kan bli temmeleg spektakulære greier, der Ubisoft hostar opp alt dei har av fiks-fakseri for å få det til å sjå fett ut. Skjermen blinkar i og stoggar opp når du får inn eit nydeleg spark, og saman med ei rekke andre spesialeffektar får det tydeleg fram at vi snakkar om ein gjeng med temmeleg dyktige krigshanar.

Når du endeleg har utløyst ein justu, må du i tillegg gjere ein liten innsats for å få maks utteljing. Om du til dømes vil bruke Naruto sitt ultimate angrep; rasengan, må du sørgje for at handa hans er sentrert på fienden. Det same er tilfelle med Sasukes ultimate angrep, medan du som Shikimaru må sørgje for å plassere ein sirkel over fienden lenge nok, slik at Shikimaru kan gripe tak med skuggen sin. Du blir heile tida tvinga til å aktivt ta del i alt som skjer, og dette gjer kampane veldig engasjerande.

Dei forskjellige karakterane er samtidig nydeleg modellerte, og dei er alle veldig forskjellige. Dei både oppfører og rører seg forskjellig, og er om du har sett anime-serien vil du lette kjenne igjen alt dei gjer. I tillegg kan du utføre samarbeidsangrep der to krigarar går saman om å banke livskiten ut av ein fiende. Din innsats er ikkje større enn å trykkje inn riktig kombinasjon av knappar, men utteljinga er stor.

Konklusjon

Naruto er tilbake i storform, og Ubisoft har definitivt noko veldig bra på gang her. Dei har fiksa på det meste som irriterte i forgjengaren, og har samtidig dytta inn mange små ting for å gjere spelet betre. Kampsystemet har blitt finjustert for å vere enda meir tilgjengeleg, samtidig som det let deg gå meir i detalj på korleis du vil spele. Du får heile tida kjensla av å vere ein umåteleg kraftig krigar, noko som kan gjere mange kampar ganske korte der du brutalt slår motstanden i bakken.

I tillegg er spelet fullt av utfordringar i alle former og fasongar. Du kan hoppe gjennom trea, springe korte løp på best mogleg tid, eller samle ekstreme mengder med skjulte myntar. Det er kort og godt veldig mykje å ta seg til i Naruto: The Broken Bond, og vi får berre håpe at Ubisoft kjem med enda eit spel i serien.

Naruto: The Broken Bond er kun i salg for Xbox 360, og må ikkje forvekslast med Naruto: Ultimate Ninja Storm til Playstation 3, som er utvikla av Namco Bandai.