Utviklarane bak Star Ocean-serien – Tri-Ace – er best kjende for to ting. Dei lagar som regel spel med fantastiske kampsystem og superpolerte mekanikkar, men det finnest ikkje eit hovud i staben deira som er i stand til å skrive ei historie som får deg til å bry deg. Vi har sett dette før i så godt som samlege spel frå Tri-Ace-leiren. Fjorårets Infinite Undiscovery er eit godt døme, der dei kasta oss ut i ei vakker verd, med eit flott kampsystem, og ei historie som var vanskeleg å verkeleg kome inn i.
Det same er diverre tilfelle med Star Ocean: The Last Hope. Eller rettare sagt, historia kunne eigentleg ha vore knakande god, om den berre hadde vore fortalt på ein knakande god måte. Det tek deg sannsynlegvis omlag tjue timar eller meir før du i det heile tatt blir litt engasjert i den, og forstår kva det heile eigentleg går ut på. Desse tjue timane brukar Tri-Ace på å prøve å byggje opp karakterane. Du reiser til forskjellige planetar, vitjar underutvikla kulturar, og det heile framstår som temmeleg retningslaust.
Ut mot stjernene
Konseptet bak Star Ocean-serien er enkelt. Du reiser ut i universet for å finne nye planetar med liv, slik at folk kanskje kan busetje seg der. I Star Ocean: The Last Hope får vi fortalt korleis det heile starta. Jorda gikk praktisk talt under i den tredje verdskrig, og som eit resultat, må menneska stå saman om å finne ein ny heim. I rolla som Edge Maverick reiser du ut i rommet for å finne potensielle kandidatar for denne nye heimen.
Ingenting går sjølvsagt som planlagt, og Edge og hans kompanjongar krasjlandar på den primitive planeten Aeos. Ting skjer fort, og brått står vi ovanfor ei krise som kan sjå ut til å vere mange gongar større enn den tredje verdskrigen som sendte folk ut på desse romreisene i utgangspunktet.
Premissane er enkle, og gode nok til å kunne byggje ei god historie, men du får ei stor kjensle av at du berre kastar bort tid. Det største problemet er hovudpersonen sjølv. Han ser direkte tåpeleg ut, der han framstår som eit mislukka forsøk på å lage ein realistisk versjon av ein anime-karakter. Animasjonen er tilsvarande dårleg, og hovudet hans nikkar kontinuerleg gjennom dei fleste filmsekvensar, i noko som minnar litt for sterkt om gode gamle Titten Tei.
Dette er likevel ikkje det verste. Det verste er at Edge, som person, er ein fiasko. Han er ein naiv, liten idiot totalt blotta for intelligens, som likevel har fått i oppdrag å bli kaptein på romskipet Calnus. Som om ikkje det var nok, ser alle andre opp til han. Alle dei andre folka du møter, som alle har mykje meir intelligente ting å seie, som ser forskjellige situasjonar for kva dei er, og er i stand til å oppføre seg på ein nokon lunde fornuftig måte. Dei ser alle opp til han. Sjølv når Edge gjer den dummaste tingen du kan tenkje deg. Når han gjer noko du på mils avstand kan sjå vil resultere i ei katastrofe. Når han gjer ting berre ein komplett idiot er i stand til å gjere. Sjølv då står hans allierte bak han, klappar han på skuldra, og seier det var ikkje hans feil.
Dette endar sjølvsagt opp i at ein allereie irriterande hovudperson endar opp som eit sjølvhatande misfoster. Sjølvhatet kan eg forstå, men med eit elendig manuskript, dårleg dialog, og ein skodespelar som ikkje er i stand til å få fram kjenslene Edge går igjennom på ein truverdig måte, endar du berre opp med å få lyst til å gi Edge ein omgang juling sjølv.
Eit lite håp
Redninga for historia kjem i form av ein ung mann frå planeten Eldar. Han deler den merkelege grafiske stilen som pregar Edge (og alle andre i spelet for den saks skuld), men han har ein fabelaktig skodespelar. Han får stemme frå Jason Liebrecht, same person som gav stemma til David i The Last Remnant, og Capell i Infinite Undiscovery, og han gjer som vanleg ein utmerka jobb. Det er truverdig, og han bringer dei kjenslene, og den livsgnisten inn i spelet, som spelet elles manglar fullstendig. Du trur på han, og det er ofte han aleine som reddar historia frå å gå fullstendig under.
Som sagt tek det seg likevel opp etter omlag tjue timar. Alt blir mykje større i omfang, og du forstår meir av kva som eigentleg skjer i dette universet. Når du først når dette punktet, byrjar du endeleg å bry deg. Du byrjar endeleg å få lyst til å vite meir, og du greier etter kvart å fase ut Edge sin idioti til fordel for eit bilete som etter kvart går frå å vere nærbilete, til å bli vidvinkel. Sjølv om Edge alltid er i framgrunnen med sitt evige pjatt om universet vårt, og korleis vener er viktig. Alle gode ting sjølvsagt, om ein truverdig person hadde sagt det.
Om historia aldri skulle klare å engasjere deg, kan du positivt nok hoppe over alle filmsekvensar. Skulle du vere redd for å gå glipp av noko, treng du ikkje uroe deg, sidan du kvar gong bli møtt av eit kort samandrag av kva som har skjedd.
Kampen for livet
Hadde Star Ocean: The Last Hope vore eit spel som først og fremst skodde seg på å fortelje ei historie, hadde dette vore eit av dei dårlegaste japanske rollespela på mange år. Grunnen til at dette er milevis frå kva som er tilfelle, er det gjennomført geniale kampsystemet.
Som tidlegare spel i serien går alt i sanntid. Du spring rundt i store område, og du ser forskjellige fiendar du kan gå i kamp med. Tradisjonen tru ser du berre Edge når du spring rundt slik, men når du først er i kamp, viser dei andre i gruppa seg.
Du kan ha med deg fire krigarar i kamp, inkludert Edge, om du vil spele som han. Du finn ikkje noko ventetid, og det heile går i eit skyhøgt tempo. Om du vil, han du gjere det heile såre enkelt og berre slå nokre slag mot fienden, men å la det bli med dette, er rein dumskap. Kampsystemet i Star Ocean: The Last Hope byr på så mange herlege element at det er vanskeleg å vite kvar ein skap byrje.
Det kan likevel vere greitt å starte med Blindside. Ved å halde inne B-knappen ei kort stund, kan du dytte i analogstikka rett før fienden angrip, for å hoppe bak han, noko som gir deg kritiske slag, og mykje meir skade. Konseptet er såre enkelt, men det er umogleg å verkeleg beskrive kor gull verdt dette faktisk er i kamp. Du kan kaste deg ut i ein Blindside heilt i starten av ein kamp for å få overtaket, eller midt inne i ein kamp om du brått ser den gule ringen som betyr at sjansen er der. Det kan snu ting fullstendig rundt på nokre få sekund, og det er noko som heile tida held deg i høgspenn.
Du er samtidig ikkje uovervinneleg. Nokre fiendar er i stand til å gå til motangrep om du brukar Blindside, og om dette skjer, tapar du mykje. Du skjønar, når du presterer noko bra i ein kamp, får du ein krystall. Denne legg seg på bonusbrettet på sida av skjermen, og etter kvart som du spelar, vil opp mot 14 krystallar legge seg her. Krystallane gir deg bonusar som til dømes fleire erfaringspoeng (opp mot 140% ekstra), eller fornya helse og mana etter ein kamp.
Du kan byggje opp brettet som du vil for å passe den situasjonen du er i. Om du vil hamstre erfaringspoeng, utfører du dei angrepa som gir deg slike krystallar. Om du slit mot vanskelege fiendar og treng å fornye helse etter kvar kamp, skaffar du dei krystallane. Problemet er: Om du blir kontra i ein Blindside, forsvinn halvparten av krystallane. Ved å spele uforsiktig, har du veldig mykje å tape.
