Mykje kan seiast om Assassin's Creed, men det første som slår meg er eit potensiale som aldri blei utnytta. Kampane med sin fokus på å lese motstandarane før du går til motangrep, og dei tallause fluktene over hustak står som gode minner, men strukturen var ikkje god nok. Etter dei første timane hadde du eigentleg erfart alt spelet hadde å by på. Kvar du enn reiste kom du til ein ny storby som var så og seie identisk med den førre. For kvart vesle oppdrag måtte du samtidig gjennom ei gjentakende mølje av nær sagt identiske sekvensar med avlytting og tjuveri.
Det var mildt sagt eit spel som mangla variasjon, og det var berre takka vere eit svært solid kontrollsystem at spelet trass alt blei så pass gjennomført som det var.
Solid historie
I Assassin's Creed 2 møter vi Ezio, og gjennom historia hans vil du raskt legge merke til at det har blitt gjort store endringar i korleis heile spelet er bygd opp. I staden for ein anonym leigemordar vi aldri verkeleg ser andletet på, møter vi ein ung mann, som over eit tidsrom på fleire år utviklar seg til å bli ei livsfarleg drapsmaskin. Å ha ein hovudperson som verkeleg er ein del av handlinga, er i seg sjølv noko som gjer handlinga mykje meir interessant enn kva det første spelet kunne skilte med.
Historia står sterkt i Assassin's Creed 2, og den fører deg frå den eine staden til den andre. Du går ikkje lenger til ein base for å få oppdrag. I staden går du til forskjellige personar, og det eine oppdraget sender deg veldig dynamisk vidare til det neste. Historia leier oss på ein herleg måte gjennom det eine kreativt utforma oppdraget etter det andre, samtidig som vi blir godt kjende med Ezio.
Ein naturleg konsekvens av dette er at variasjonen er mangedobla i forhold til det første spelet i serien. I staden for å spionere på både den eine og den andre før du endeleg kan møte offeret ditt, blir spionasjen i seg sjølv eit oppdrag. Du følgjer ein fiende gjennom travle og livlege gater, og lyttar til det som blir sagt. Dette vil i sin tur sende deg vidare på nye oppdrag, og mellom kvar oppgåve får du historiesekvensar der Ezio legg planar saman med sine samansvorne.
Utover kva historia byr på, vil kvart område i spelet servere ei rekke forskjellige sideoppdrag. Desse er alt frå å ta livet av ein person, banke opp nokon, eller kanskje bringe noko frå ein stad til ein annan. Ingen av dei er nødvendige, men dei gir deg enda meir å bruke tida på. Samtidig får du godt betalt for dei òg, noko som kjem veldig med takka vere eit pengesystem vi kjem tilbake til på neste side.
Som eit ekstra krydder på variasjonskaka, får vi ta del i ein hektisk tur med hest og kjerre, samt ein dramatisk flygetur i i Leonardo Da Vinci sin hengglidar.
Store forbetringar
Det er svært tydeleg at det er brukt mykje tid på å finne ut korleis dei forskjellige enkeltelementa i Assassin's Creed kunne gjerast betre, og samtidig gjere dei forskjellige byane meir levande. Noko så enkelt som å følgje etter nokon blir til dømes mykje meir interessant gjennom fleire nye element som er med på å gi deg kjensla av å vere i byar fulle av folk, i staden for zombier.
Det sterkaste dømet på dette er korleis du no kan bruke folkemengdene til din fordel. I Assassin's Creed kunne du snike deg inn blant munkar for å liste deg usett forbi vakter, og inn i ein by. Baksida var at desse gikk i eit bestemt mønster, og før eller sidan måtte du forlate dei. I Assassin's Creed 2 treng du ingen munkar. Du kan i staden gli inn blant tilfeldig forbipasserande. Du kan usett liste deg mellom små klynger av folk, og om ingen skulle vere tilgjengelege, kan du betale nokon for å vandre rundt deg.
Fordelen med å hyre inn folk som til dømes nokre livlege prostituerte, er at dei følgjer etter deg kvar du enn går. Samtidig kan du sende dei for å distrahere vakter, noko som let deg forsvinne gjennom dører som ein usynleg skugge. Alternativt kan du hyre soldatar eller tjuvar for å lage bråk. Soldatane går til angrep, medan tjuvane ertar på seg soldatane slik at dei spring frå posten sin.
Alt dette gir deg ein kontroll over situasjonen som det var heilt umogleg å ha i Assassin's Creed. Du har svært gode verkty tilgjengeleg for å verkeleg planlegge korleis du vil gå fram, og dei kan brukast i omlag alle situasjonar, uavhengig av kva oppdraget går ut på.
Eksplosive kampar
Kampane har i tillegg fått seg ei oppgradering. I prinsippet er kampsystemet det same som før. Du kan velje om du vil slå frå deg alt du orkar, eller du kan bruke meir list ved å dukke unna angrep, og gå til motangrep. Det fungerer like godt som før, men det har blitt litt meir fokus på taktikk. Du kan til dømes dukke unna eit slag før du slår tilbake, og om du kjemper med berre nevane, kan du ta våpna til fiendane. Sistnemnde kan bli heilt nødvendig mot visse fiendar med større våpen.
Mest spanande er likevel arsenalet til helten vår. Ezio har tilgang på mange fleire våpen enn kva Altaïr hadde. Som standard for å ende dagane til fiendane har Ezio skjulte knivar, ein dolk og eit sverd. Utover dette finn vi eit nytt våpenhjul som inneheld fleire ekstra godsaker.
Mest interessant av desse er ei røykbombe som distraherer alle fiendar du har rundt deg. Om ein kamp blir for hard, kan du berre kaste ei av desse, og samtlege fiendar endar opp med å hoste og harke lenge nok til at du kan bruke dei skjulte knivane dine til å gjere rask prosess på dei. Med tanke på at du no har to skjulte knivar i staden for ein, blir dette ekstra moro.
Om ting likevel skulle bli i meste laget, og du vel å stikke av, finn vi verkty for den jobben òg. Har du ti soldatar i hælane som nektar å gi opp jakta, kan du i det minste gjere livet nokre hakk surare for dei. Ved å strø rundt deg med myntar, vil tilfeldig forbipasserande springe ut i gatene for å plukke dei opp. Dei skapar eit levande hinder for soldatane, og du har for ein billeg peng kjøpt deg litt ekstra tid for å finne ein plass å gøyme deg.
